Na drogę kupuję nie pierwszej świeżości bułeczki. Ostatnie wietnamskie dongi jakie mam nie wystarczą na 2 batoniki, które jeszcze chcę nabyć. Miły pan mówi jednak, żebym się nie przejmowała i sprzedaje mi je:)

Ktoś kto miał mnie odebrać z hostelu i zawieźć na nocny autobus spóźnia się. Rozmawiam z recepcjonistką. Ma 20 lat. Jest z miasta oddalonego od Sapy o 100 km. Raz w miesiącu ma 4 dni wolnego, żeby mogła odwiedzić rodzinę. We WSZYSTKIE pozostałe dni pracuje po 9 godzin. Ona mówi mi, że w Wietnamie oprócz wietnamskiego są 54 języki etniczne, podzielone na 7 grup, gdzie są języki do siebie podobne. Ludzie z okolic Sapy często nie mówią po wietnamsku, tylko w swoich własnych językach.

Mówi, że ludzie z górskich wsi niechętnie posyłają dzieci do szkół. Dzieci maja pracować w polu i w ten sposób dokładać się do budżetu.

Zaczyna padać a potem lać. Do hostelu wchodzi zmoknięta dziewczyna i od razu wiem, że już ją wcześniej spotkałam. Przypominam sobie, że było to około 2 miesiące wcześniej w Pekinie. Tym razem wymieniamy się kontaktami. Może spotkamy się za jakiś czas.

Przestaje padać i przyjeżdża po mnie facet na motorze – spóźniony ponad półtorej godziny. Może czekał aż deszcz przestanie padać. Po drodze widzę rozświetlone restauracje tej części Sapy, której nie widziałam. To chyba jednak nie jest wieś 🙂 Dojeżdżamy do autobusu. Jestem ostatnim pasażerem. W ciemnym wnętrzu widzę samych miejscowych. W autobusie jest zimno a wentylacja jest włączona. Na szczęście udaje mi się ją zamknąć. Otulam się kocem. Autobus zmierza do miejscowości Dien Bien, która jest ostatnim miasteczkiem po wietnamskiej stronie. Droga jest wąska i bardzo kręta. Jest ciemno i jest straszna mgła. Miejscami na drodze są wielkie koleiny. Wnioskuję to po tym, ze kierowca jednak zwalnia a autobus bardzo chybocze się na boki.

Mgła znika i przez mały fragment okna do jakiego mam dostęp podziwiam gwiazdy i cienki rogalik księżyca. Droga wiedzie przy zboczach gór. Po drodze część ludzi wysiada. Do Dien Bien dojeżdżamy w środku nocy. Kierowca daje jeszcze pospać do rana. Słyszę, że coś się rusza pod podłogą, jakby coś obracało pustą, plastikową butelką. Próbuję świecić latarką w tym kierunku ale nic nie dostrzegam. Dopiero po kilku godzinach zauważam, że ktoś pogryzł mi fizelinową torbę, którą dostałam w Singapurze na jego 50 lecie. Ma tyle dziur, że z żalem ją wyrzucam, razem z nadgryzionym jabłkiem.

Przesiadam się do mniejszego busa, który jedzie do Muang Khua w Laosie. Razem ze mną jest dwóch chłopaków z Holandii i para z Austrii. Do busa wsiada dużo ludzi i jeszcze więcej pakunków. Jeden z Holendrów trochę pomaga przy załadunku. Pudła i torby leżą wszędzie, także na dachu. Bus wydaje się zapakowany na maksa i w końcu ruszamy. Kierowca zatrzymuje się wielokrotnie i dopakowuje bagaże i kolejnych pasażerów. Rozważa przez chwilę czy da radę wrzucić 3 stoły na dach. Odjeżdżamy bez stołów.

Do wietnamskich dalekobieżnych autobusów wchodzi się bez butów. Zdejmuje się je przy kierowcy, pakuje w plastikową torbę i dalej idzie w skarpetkach lub boso.

Na klombach w miastach rosną rośliny uznawane u nas za egzotyczne i doniczkowe jak gwiazda betlejemska, skrzydłokwiat i azalie.

 

Autobus dojeżdża do miejscowości Sapa o 4 rano. Kierowca wyłącza silnik i pozwala nam spać do 6.30 🙂 Gdy wysiadam jest bardzo zimno. Idę do najtańszego hostelu we wsi, co nie oznacza, że jest tani. W ogóle tanio tu nie jest. W hostelu każdy dostaje służbowe klapki, a buty trzeba zamknąć w schowku. Gdy chmury odpływają odsłania się piękny widok. Wieś mieści się na wzgórzu, wśród kaskadowo położonych pól ryżowych. Ryżu jeszcze nie ma, jest na to za wcześnie.

Miejsce jest bardzo turystyczne. Po wiosce krążą tradycyjnie ubrane kobiety, które witają słowami: kup coś ode mnie, zakupy? Ja nie kupuję. Z wielu powodów. Czasem źle się z tym czuję, bo dla tych osób może to oznacza być albo nie być. Dla mnie nie kupowanie jest wyborem, dla nich często koniecznością. Ale czuję się przez to nagabywanie niefajnie. Jakbym byłam tam tylko po to aby kupować. Wiem, że to częściowo turyści są za to odpowiedzialni. Rzucają się na rzeczy, za które przepłacają wielokrotnie i zachwycają się, że jest super tanio. Staram się kupować wodę i jedzenie od ulicznych sprzedawców. Mam wtedy nadzieję, że zysk trafia bezpośrednio do ich kieszeni. Kilka dni wcześniej w Hanoi kobieta za około kilogram bananów chciała 4 euro. Banany kupiłam w końcu w sklepie za ułamek tej kwoty. Nie mam nic przeciwko, że zapłacę odrobinę więcej jeśli w ten sposób mogę komuś pomóc. Ale banany rosną w Wietnamie i nie będę za nie płacić kilkukrotnie więcej niż w Polsce czy Irlandii. W ogóle jeśli ktoś chce mnie w ten sposób naciąć, to nie targuję się, tylko idę dalej.

Wstęp do kilku okolicznych wiosek jest płatny:) Na bilecie jest napisane, że te pieniądze idą na wsparcie lokalnej społeczności. A ludzie mówią, że to rząd kładzie na tym łapę. Decyduję się tylko na jedno płatne wejście. Inną wioskę oglądam tylko z drogi.

Siadam na poboczu drogi i obserwuję inną drogę, w dole. Jest piaszczysta i pnie się pod górę. Kierowca obładowanego skutera nie daje rady wjechać. Musi zejść i pchać. Obserwuję ludzi i skutery. Nadjeżdża spora ciężarówka wypełniona drewnem. Nachylenie drogi jest zbyt duże w stosunku do jej wagi i mocy silnika. Przejeżdżający skuterem pan podkłada kamienie pod tyle koła ciężarówki. Prawie każdy przejeżdżający zatrzymuje się. Próbują wepchnąć ciężarówkę pod górę. Przychodzi jeszcze kilka osób z wioski. W końcu kierowca wyrzuca część ładunku na drogę i ludzie przenoszą to wyżej. Obserwuję to przez dłuższą chwilę. Chętnie bym pomogła przy noszeniu drewna, ale by wejść na tę drogę trzeba kupić bilet. Ruszam w drogę powrotną ale cały czas obserwuję ciężarówkę. Tkwi w tym samym miejscu póki nie zniknie mi z oczu za zakrętem drogi.

Widoki są piękne. Przez pierwsze dwa dni pogoda dobra. Nie jest zbyt przejrzyście, ale nie przeszkadza mi to z podziwianiu okolicy. Po drodze zaczepia mnie jedna ze sprzedających pań i upiera się że będzie za mną szla (I follow you, I follow you). Nie daje się zbyt łatwo pozbyć.

W hostelu nie ma ogrzewania. Wieczory więc spędzam pod kołdrą. W jedynej (jaką znalazłam) taniej restauracji zamawiam makaron ryżowy smażony z warzywami. Podkreślam, że żadnego mięsa, tylko warzywa. Chyba przedobrzam, bo gdy dostaję danie jest to sam makaron z dwoma tulipanami wyciętymi z marchewki, warzyw brak. Nic nie mówię. Makaron jest bardzo słony, trochę czuć jakby wcześniej smażone było mięso. Herbata za to cudowna. Gorąca, z cytryną i cukrem:) W restauracji nie ma nikogo poza właścicielami jedzącymi obiad i raczącymi się wódką. Kiedy chcę zapłacić proponują, żebym się z nimi napiła. Nie wiem czy z rozsądku, ale odmawiam:) Cena za obiad jest sporo niższa niż wynika to z karty. Kiedy dopytuję czy tylko tyle, jeszcze bardziej obniżają cenę 🙂 Do i z restauracji idę w chmurze.

Ostatni dzień wita mnie deszczem, więc śpię do oporu. Potem piszę bloga na zadaszonym ale otwartym tarasie. Chmury takie, że w ogóle nie widać gór. Gdy chmury przychodzą na taras robi się tak mokro i zimno (choć i tak siedzę w czapce i rękawiczkach), że muszę się schować z laptopem do recepcji. Tu z kolei jakiś śmierdziuch pali pety. Palacze na stałe powinni mieć zainstalowane maski, żeby cała ta trucizna i smród krążył tylko w ich organizmie, a nie truć innych ludzi. I jeszcze się burzyć, że to zamach na ich wolność. A co z moim prawem do zdrowia i życia? Jak bym chciała się zabić to wybrałabym szybsze rozwiązanie niż wdychanie nikotynowej trucizny.

Sapa jest położona na wysokości około 1500 mnpm. W ciągu jednego dnia można doświadczyć tu czterech pór roku.

 

 

 

Do Hanoi dojeżdżam około południa. Idę do hostelu poleconego przez koleżankę. Mówi mi, że to tylko dla very easy going people, co znaczy, że standard jest bardzo niski. Hostel jak hostel, całkiem ok. Co do kiepskiego standardu, to nie znajduje się nawet blisko miejsc, w jakich spałam w Indiach.

Hanoi jest stolicą Wietnamu. Nie ma tu zbyt wielu ciekawych miejsc do obejrzenia. Ogólnie miasto jest ładne. Jest tu kilka jezior, park Lenina i Mauzoleum Ho Chi Minha, które postanawiam odwiedzić. Jest otwarte tylko rano, a rano okazuje się, że to jeden z dwóch dni, kiedy Mauzoleum jest zamknięte 🙂 Zresztą mam wątpliwości co do pokazywania zwłok w ogóle, a zwłaszcza ludzi, którzy umarli wiele lat temu. On zmarł w 1969 roku. W przewodniku czytam, że jego ciało każdego roku spędza 3 miesiące w Rosji, na konserwacjach.

Spaceruję wokół jeziora. Wszędzie pełno młodych ludzi rozmawiających z cudzoziemcami. Sama też gadam z paroma osobami. Oni w ten sposób ćwiczą angielski. Super pomysł. Paru osobom też odmawiam, bo odpowiadanie na ciągle te same pytania, typu jaki jest twój ulubiony zespół, albo piosenka jest trochę męczące. Gdy siadam nad jeziorem by sobie odpocząć przysiadają się do mnie dwie małe dziewczynki. One też chcą rozmawiać po angielsku. Starsza, lat 9 pyta czy mam chłopaka. Zadaję jej to samo pytanie, ale odpowiada, że nie ma. Wskazuje na 7 letnią kuzynkę i mówi, że tamta jest za młoda na chłopaków 🙂 Młodsza mnie pyta o ulubiony przedmiot. Dopytuję, czy chodzi jej o szkołę. Nawet studia skończyłam już dawno temu, nie wspominając o szkołach. Oszczędzam im wyznania, że szkoły nie lubiłam. Ani jednej, ani drugiej. Czasem ludzie mówią, że chętnie znów byliby w podstawówce. Za nic nie chciałabym wrócić do szkolnej ławki 🙂

Wieczorem rozmawiam z dwoma chłopakami z Chin. Jeden wskazuje na łóżko za mną i mówi, że śpi tam chłopak z Polski. Łóżko, cóż po prostu barłóg. Wszystko rozwalone. Na podłodze śmieci. Kiedy koło północy chcemy gasić światło wchodzi ON. Oczka trochę mętne, oblicze z dziwnym wyrazem twarzy. Jest niezadowolony, że chcemy wyłączyć światło, bo on się chciał teraz pakować. Zagaduję go i okazuje się, że on też jest z Warszawy. Pyta z której część jestem i stwierdza, że to nie jest prawdziwa Warszawa. Dodaje, że jego dziadkowie są pochowani na cmentarzu Bródnowskim. Uśmiecham się, bo to śmieszne. Ja jestem z przedmieść. Lasy i łąki dookoła. Kiedy byłam dzieckiem kilka ulic dalej ktoś siał żyto i pszenicę. Teraz stoją już tam damy. Warszawa Warszawą, ale chyba dość późno uświadomiłam sobie, że to największe miasto w Polsce. Moja Ciocia, która mieszka w Centrum zabierała mnie czasem na weekend do siebie. Z jej chyba 12 tego piętra zafascynowana patrzyłam na podświetlone miasto nocą, Pałac Kultury, przejeżdząjące samochody. Jej mieszkanie oprócz tego miało jeszcze jeden luksus dla dziecka z nieskanalizowanej części miasta – wannę z wodą bez limitu w tamtych czasach. U nas wciąż królują szamba. Ale uwaga, wodę miejską podłączą chyba już w tym roku:)

No więc z prawdziwym Warszawiakiem rozmowa się średnio klei. On pokazuje mi bambusową rurkę z ustnikiem z boku i małą torebkę trawki i zdegustowany mówi, że za to grozi w Wietnamie 20 lat więzienie. Nie wiem czy to prawda. W ciągu ostatniego roku byłam w kilku krajach, gdzie na lotnisku podróżnych wita napis, że za narkotyki grozi kara śmierci. Jak komuś to nie pasuje, zawsze można pojechać gdzie indziej.

Rano przy śniadaniu widzę jedną dziewczynę całą pogryzioną, najprawdopodobniej przez pluskwy. Wygląda to okropnie. Ona ma chyba jakąś reakcję alergiczną, bo kiedy mnie pogryzły, przez kilka tygodni myślałam, że to po prostu wysypka.

Plecaki zostawiam w pokoju, choć powinnam je znieść do recepcji, bo wieczorem wyjeżdżam. Ktoś mówi, że lepiej ich nie znosić bo może przy recepcji też są pluskwy. Spaceruję po mieści. Piję zieloną herbatę w ulicznej herbaciarni i czytam książkę. Wszelkiego rodzaju świątyń mam dość na jakiś czas. Obserwuję ludzi i robię zdjęcia.

Gdy wracam do pokoju, gdzie zostawiłam bagaże, wszystkie materace są powywracane. Wszystkie osoby zostały gdzieś indziej przeniesione. Moje plecaki są mokre. Wściekam się. W recepcji tłumaczą, że spryskiwali czymś materace, żeby pozbyć się pluskiew. Pogryziona dziewczyna na pewno nie nocowała w moim pokoju, no ale robactwo może się rozleźć. Pytam czy to są jakieś chemikalia czym zmoczyli mi plecaki. Oni twierdzą, że woda. Nie wierzę w to, bo pluskiew nie jest łatwo się pozbyć i woda ich nie wypłoszy na pewno. Pozostaje mi nadzieja, że cokolwiek to było nie zatruję się tym.

Obiad jem w ulicznej restauracji, tej samej co poprzedniego wieczora. A trafiam tam w ten sam sposób jaki i do hostelu – błądząc wąskimi uliczkami 🙂

Z Tam Coc wyjeżdżam przed siódmą rano. Gy jem śniadanie tuż po szóstej to widzę, że ktoś zaczął już pracę na polu mimo że nie jest jeszcze całkiem widno. Tak pewnie wygląda życie na wsi. Mnie los nie obdarzył luksusem rodziny na wsi. Recepcjonista odwozi mnie na autobus i po drodze widzę bazarek z warzywami, rozłożony na jednej z ulic. Do Ha Long City dojeżdżam przed południem. Kierowca jedzie agresywnie, spychając kogo się da z jezdni. Na autostradzie widzę faceta na skuterze przewożącego wielki, kwitnący na różowo krzew. W hostelu pytam o bilety na łódź po zatoce. Dziewczyna podaję wysoką cenę mówiąc, że to tanio. Lubię jak inni mówią mi co jest tanie. W małym biurze turystycznym cena jest sporo niższa i kupuję bilet. Mam zamiar rano wyjechać z tego miasta.

Kupuję bilet na tyle późno, że bus dowożący ludzi do portu już mnie nie odbierze. Dziewczyna z biura mówi, że zawiezie mnie jej kolega. Szybko wkładam kask, nie mam czasu wrzucić kurtki do plecaka i ruszamy. Skuter nie ma podpórek na nogi dla pasażera. Chłopak jedzie jak wariat i trochę się boję. Pęd powietrza zsuwa mi kask, ze zbyt długim paskiem na tył głowy. Trzymam się tylko jedną ręką, bo w drugiej mam kurtkę. Od czasu do czasu jednak poprawiam podduszający mnie kask, starając się nie spaść ze skutera. Gdy o mało nie wpadamy pod ciężarówkę on mnie poucza, że w mieście trzeba ostrożnie jeździć. Tylko, że to nie ja prowadzę. Docieramy do portu i krążymy w poszukiwaniu mojej łodzi. Długo to trwa, wiele łodzi w tym czasie odpływa. Gdy już dochodzę do wniosku, że nic się takiego nie stanie jeśli popłynę następnego dnia, on mówi, że moja łódź jeszcze nie przypłynęła. Na przystani pan o brązowych zębach mówi, że jestem bardzo piękna. Takie sytuacje najczęściej się dzieją kiedy wyglądam nie w formie:)

Zatoka z wystającymi z niej skałami jest piękna. Tydzień spędzony na wsi wśród tych skał sprawia, że nie zachwycam się aż tak bardzo. Pogoda też nie jest najlepsza, słaba widoczność, gęste chmury, od czasu do czasu kropi i wieje zimny wiatr. W cenie biletu było także odwiedzenie jednej z jaskiń.

Przy stole siedzę z dwoma Wietnamczykami i dwoma Chińczykami. Na Chińczykach wypróbowuje mój bardzo ubogi chiński i próbuję wytłumaczyć co widziałam w Chinach. Oni w ogóle nie mówią po angielsku. Jeden z Wietnamczyków mówi po chińsku i jest ich przewodnikiem. Drugi Wietnamczyk mówi trochę po angielsku i tak sobie rozmawiamy, że każdy coś komuś próbuje przetłumaczyć. Gdy pytają skąd jestem, rysuję mapę 🙂

Gdy rejs się kończy, minibus rozwozi wszystkich do hoteli. Oglądam przez okno miasto. Wygląda trochę jak Las Vegas (choć nigdy tam nie byłam). Wielkie, luksusowe hotele, drzewa podświetlone światłowodami. W hostelu pytam o bilet do Hanoi i znów cena jest sporo wyższa niż w biurze obok, także nie daję im zarobić na sobie ani donga. Wieczorem pada, więc czas spędzam z ludźmi z hostelu.

Ha Long Bay to zatoka na morzu Południowochińskim w północnej części Wietnamu. Ma powierzchnię 1500 km2. W zatoce jest około 1900 skalistych wysp, z czego większość ma formę wapiennych słupów, wyłaniających się wysoko powyżej powierzchni wody. Ha Long Bay jest na liście Światowego Dziedzictwa Unesco.

Z Hoi An jadę autobusem do Danang, a stamtąd pociągiem do Hue. Trasa pociągu jest bardzo ładna, przed wsie i pola. Jest chłodniej niż w Hoi An i kropi deszcz. Spaceruję nad rzeką i znajduję wege knajpkę na uboczu. Odwiedzam Cytadelę, która jest na Liście Światowego Dziedzictwa Kultury Unesco i spędzam tam dużo czasu chodząc po zakazanym, fioletowym mieście. To jest New Year’s Eve – Sylwester. Gdy wracam do hostelu to imprezy rozkręcają się i wychodzą na ulicę. Przez chwilę obserwuję śpiewających i tańczących performerów w ładnych, czerwonych garniturach. Z przykrótkimi nogawkami – to jakaś moda? Wieczorem siedzę trochę z ludźmi z hostelu, właściciel zorganizował jedzenie i picie. Poznaję Niemca, który twierdzi, że nauczył się polskiego oglądając Chłopaki nie płaczą:) Ludzie palą w środku, więc zmywam się na górę i robię coś co chciałam zrobić od kilku lat – idę spać przed północą 🙂 Trudno to zrobić jak się spędza ten wieczór z kimś. Rok wcześniej Sylwester w gronie rodzinnym, z dzikimi tańcami w wykonaniu Cioci i kot chodzący po ścianach 🙂 Wiele Sylwestrów spędzonych w górach, na nartach, gdzie w plecaku, oprócz potrzebnych rzeczy taszczyłam sukienki i buty na obcasach, jeden Sylwester spędzony w lokalu, który na co dzień jest domem publicznym – oczywiście prywatnym 🙂 A w tym roku nie poddaję się przymusowi robienia czegoś. Gdy rano wychodzę do miasta, to nie ma już śladu po nocnej imprezie i stołach powystawianych na chodniki. Ulice dość puste. Gdzieniegdzie na ulicy walają się lucky money – imitacje dolarów. Spaceruję i zaglądam do zupełnie pustej świątyni. Przypadkiem odnajduję Pałac An Dinh Cung, który należał do ostatniej wietnamskiej dynastii królewskiej. Ostatni król abdykował w 1945 roku i oddał władzę komunistom Cho Hi Minh’a. Pałacyk jest piękny ale dość zaniedbany. Hue było polityczną stolicą w latach 1802 – 1945 dla dynastii Nguyen. W mieście jest dużo grobowców władców Nguyen. Gdy spaceruję nad rzeką to widzę ludzi sprzedających żywe żaby powiązany tylnymi łapkami i żywe ryby, leżące na talerzach – okrucieństwo.

 

Hoi An to miasteczko nad morzem. Plaża ładna i cicha, jak się poszuka:) To chyba nie najlepsze miejsce do pływania ze względu na prądy morskie. W jednym miejscu gruby wał worków z piaskiem oddziela plażę od morza.

Samo miasteczko jest ładne, ale zalane turystami. Mam tę zdolność omijania ich wzrokiem:) Stare miasto, które jest na liście Światowego Dziedzictwa Kultury Unesco, jest położone w pewnej odległości od morza, na dwóch brzegach rzeki. Jedna z dziewczyn w hostelu podsumowała to – fucking Disneyland :). Miasteczko wieczorem podświetlone jest setkami lampionów. Jest tu mnóstwo ładnych starych budynków. Można zagubić się w wąskich uliczkach. Sporo świątyń i piękny stary most.

 

 

 

 

Nha Trang jest położone nad morzem i ponoć jest tu najładniejsza plaża w całym Wietnamie. Miasteczko jest bardzo turystyczne. Przy plaży jest mnóstwo drogich hoteli, a turyści głównie z Rosji. Dużo Wietnamczyków mówi tu po rosyjsku:)

Plaża jest ładna ale obstawiona leżakami z pobliskich hoteli. Udaje mi się znaleźć pusty kawałek plaży, z dala od innych ludzi i przez dwa dni czytam książkę na plaży:) Tak się akurat składa, że wszystkie 3 dni świąteczne spędzam tu. Generalnie świąt nie lubię przez to z czym mi się kojarzą. Od kilku lat staram się ten wolny czas spędzać tak jak mi pasuje. Rok wcześniej planowałam w połowie grudnia wyjechać już do Indii. W rodzinnym domu było mi jednak tak przyjemnie, że przeciągnęłam wizytę do 4 miesięcy:) Była to bardzo dobra decyzja, bo były to chyba najlepsze moje rodzinne święta do tej pory. W miłej atmosferze, z bliskimi osobami, dużo śmiechu, nawet śnieg spadł, spacery po Starówce i picie grzanego wina na mrozie w pakiecie:)

W tym roku czytanie książki na plaży, granie w bilard i miła imprezka świąteczna, którą zorganizował hostel. Ostatniego dnia odwiedziłam kilka świątyń i piłam herbatę na skarpie nad morzem:)

 

Na śniadanie w hostelu owsianka. Świat jest jeszcze piękniejszy, gdy mogę zjeść owsiankę:)

 

Mimo, że w Wietnamie tylko 8% ludności to Chrześcijanie to świąteczna tandeta w postaci mikołajów wyzierających z każdego kąta jest tu wszechobecna.

 

Do Da Lat nie chcę jechać turystycznym autobusem. Jadę więc na dworzec autobusowy i kupuję bilet. Nie jest zbyt tani, ale autobus jest znacznie wyższej klasy niż się spodziewałam. W autobusie są 3 rzędy na wpół leżących siedzeń. Rzeczywiście nie ma innych cudzoziemców poza mną, ale nie o taki autobus mi chodziło.

Da Lat to miejscowość znajdująca się w górach, położona w kotlinie na wysokości 1220 mnpm. Takie niby góry, niby miasto. Jest tu jezioro wokół którego spaceruję i bardzo ładny kwiatowy ogród. Dużo czasu spędzam czytając książkę w kawiarniach. W okolicy jest kilka wodospadów, ale nie da się tam dojechać transportem publicznym. W wegetariańskiej restauracji dostaję danie z wegetariańskim mięsem. Co to w ogóle jest? Jeśli to nie jest mięso, a wygląda jak mięso (nie wiem jak to smakowało) to musi to być jakiś chemiczny produkt. Fuj. Następnego dnia sama robię sobie obiad:)

Tym razem wybieram się na lotnisko odpowiednio wcześniej i nie muszę biec z obłędem w oczach. Gdy rano wychodzę z hostelu to jest tak zimno, że leci mi para z ust. Na lotnisku mam sporo czasu żeby poczytać książkę:) Mam miejsce przy oknie. Ze zgrozą widzę, że kobieta z dzieckiem siada koło mnie. Usadawia małego chłopca pomiędzy nami. A przede mną na 2 siedzeniach siedzą 2 małe dziewczynki. Matka zapięła pas chłopcu, ale przez dość długi czas nie ruszamy z miejsca, jest kolejka do startu. Jak samolot zaczyna kołować, ona rozpina dziecku pas i bierze na kolana. A chłopiec był na tyle duży, że miał swoje miejsce. A potem zaczęło się. Kopanie fotela przed nim (na szczęście tam siedziała jedna z dziewczynek, która sama wyczyniała różne głupoty. Wrzeszczenie, na szczęście nie zbyt głośno. Powtarzanie po dziesięć razy tego samego. Jak mnie pierwszy raz kopnął to ostro zareagowałam i potem matka go raczej pilnowała. Potem ułożyła go do snu. Ja próbowałam spać. Jak on się rozpychał i mnie kopał to od razu się wybudzałam. Ciekawe jak rodzice to znoszą, ciągłe dotykanie, kopanie, szarpanie za rękę, nogę, ubranie, powtarzanie mama, mama, bez końca (albo czegoś innego). Na szczęście dziadkowie siedzący z tyłu wzięli go na większą część lotu. Matka dawała mu jakieś mleczne napoje w kartonikach do picia, a on co chwile puszczał bąki:( Niektóre dzieci normalnie się zachowują. I nawet jak chwilę płaczą to mi to jakoś bardzo nie przeszkadza. Zdarzą się, że mnie też bolą uszy przy lądowaniu, więc rozumiem (choć wtedy nie drę się i nie płaczę). W samolotach powinna być strefa dla osób podróżujących z dziećmi. We własnym natężeniu hałasu, dotyku, kopniaków i zapachów. Przy lądowaniu też nie był przypięty pasem, stał obok babci. A dwie dziewczynki przede mną, siedziały na jednym fotelu, też nie przypięte i z uciechą podnosiły i opuszczały zasłonę okna.

Na lotnisku w Cho Hi Minh City wizę dostaję po kilku minutach. Kiedy patrzę na swoje oblicze w lotniskowej łazience to stwierdzam, że potrzebuję prysznic, krem na twarz i sen – co najmniej tyle, zestaw minimum. Mimo to chłopak sprzedający bilety w autobusie mówi, że jestem bardzo ładna:)

No, to jest rzeczywiście Sajgon, jak się popatrzy na ruch uliczny:)

Prawie robi się ciemno jak docieram do hostelu. Na obiad jem pizzę, która chodziła za mną od tygodni:)

W dorm jest 6 3- piętrowych łóżek, czyli miejsce dla 18 osób. Ledwo jest gdzie plecak postawić 🙂

Pierwszego dnia odwiedzam najbliższą okolicę. W Sajgonie, ogólnie, nie ma aż tyle do zobaczenia. Wykupiłam 3 noclegi, żeby znów zaaklimatyzować się do tropików zanim ruszę w dalszą drogę.

Nad głową kłębowisko kabli, znów noszę japonki, piję wodę kokosową a we włosach mam cudnie pachnące kwiaty z mojego ulubionego drzewa – Welcome to my favourite part of Asia.

Idę do Independence Palace. Trafiam na przerwę w środku dnia o czym informuje mnie stojący obok facet i mówi welcome to my home:) Pałac jest duży, architektonicznie niezbyt piękny, ale symboliczny. Z frontu można odczytać kilka chińskich znaków, jeśli ktoś zna chiński i wie gdzie szukać 🙂 Umeblowanie jak z PRL 🙂 Gdzieniegdzie meblościanki.

Muzeum wojny robi na mnie duże wrażenie. Niezbyt często w czasie tej podróży chodzę do muzeów. W czasie wojny po użyciu przez Amerykanów bomb chemicznych i gazów bojowych bardzo dużo osób zostało poparzonych. Przez lata po wojnie, aż do tej pory rodzą się straszliwie zdeformowane dzieci. Na ścianach jest wiele, zapadających w pamięć zdjęć.

W Sajgonie oglądam Star Wars i podoba mi się bardziej niż się spodziewałam.

Wietnam (Socjalistyczna Republika Wietnamu) to państwo w południowo wschodniej Azji na półwyspie Indochińskim. Stolicą jest Hanoi. Rozmiarowo Wietnam jest niewiele większy od Polski a populacja to 91 milionów osób.

Cho Hi Minh (dawniej Sajgon) położone jest na południu Wietnamu. Jest to najludniejsze miasto w Wietnamie.