Na wyspę Locrum dopływam w 10 minut stateczkiem z Dubrownika. Cała wyspa jest rezerwatem przyrody, ze względu na swoją niezwykłą faunę i florę. To super miejsce by uciec na trochę z zatłoczonego Dubrownika. Jest tu gaj oliwny, ogród botaniczny z niezwykłymi kwiatami i krzewami. Małe, słone jeziorko, zwane Dead Sea (Morze Martwe), w którym można się kąpać i które ma pdziemne połączenie z Adriatykiem. Do wielkich skał przy brzegu przyczepione są drabinki i kąpiel w morzu jest cudna. Woda jak z obrazka, przejrzysta, o niesamowitym kolorze. Na Locrum jest dużo pawi i obserwowanie ich jest dla mnie fascynujące. Jest tu kilka tras spacerowych.

Wyspa była zamieszkana od czasów prehistorycznych. Pierwsze wzmianki są z X wieku, kiedy to Benedyktyni wybudowali tu monastyr. W ruinach starego opactwa mieści się dziś wystawa o historii wyspy, a także restauracja.

W1667 roku wyspę, tak jak i Dubrownik zniszczyło trzęsienie ziemi. Benedyktyni opuścili ją, rzucajać na nią klątwę, jak głosi legenda. W 1806 roku Francuzi zbudowali tu twierdzę Royal Fort, którą poźniej przebudowali i użytkowali Austriacy. Jej ruiny stoją do dziś.

Wyspa Locrum położona jest 600 metrów od Dubrownika, na morzu Adriatyckim. Jej linia brzegowa to około 5 km. Nie jest zamieszkana.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do Dubrownika jadę autobusem ze Splitu. Nie dość dobrze patrzyłam na mapę, bo jestem zdziwiona, że przejeżdżamy przez Bośnię i Hercegowinę. Te kilka kilometrów, całkiem blisko od Dubrownika, to całe wybrzeże Bośni i Hercegowiny i dostęp do morza. Kierowca autobusu zatrzymuje się na obiad. Ja w dużym sklepie kupuję czekoladę, a potem piwo w knajpce. Płacić można w wielu walutach. Do Dubrownika docieram już po zmroku. Mój hostel jest 20 minut na piechotę od dworca autobusowego. Gdy kilka dni wcześniej szukam noclegu czytam czyjś komentarz, że trzeba sprzedać nerkę by mieć dobre zakwaterowanie w tym mieście. Ja swojej nie sprzedaję, ale tanio (nawet w hostelu) nie jest. Z hostelu mam 20 minut do starego miasta, co jak czytam w necie jest ”daleko” i trzeba ten dystans jechać autobusem.

Stare miasto jest cudne. Pełne wąskich uliczek i uroczych zaułków. Pałac Rektora, jest zamknięty przez cały czas, który spędzam w mieście. Dlatego (z płatnych atrakcji) decyduję się tylko na spacer po murach miejskich. Jest bardzo gorąco, widoki wspaniałe, na czerwone dachówki dachów, stare domy, morze. Jest początek czerwca (wiem, zaległości skandaliczne), temperatury przekraczają 30 stopni i wszędzie jest dużo turystów.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do Splitu dojeżdżam rano z pobliskiego Trogiru. Plecak zostawiam w przechowalni na dworcu (najtańsza opcja), chwilę poszukuję kantoru z dobrym przelicznikiem i idę na spacer po starówce.

Split – stolica Dalmacji i drugie największe miasto Chorwacji. Sztandarową atrakcją jest starówka mieszcząca się w ruinach pałacu Dioklecjana. W latach 295 – 305 ne pałac został wybudowany dla cesarza. Dziś w dawnych pałacowych korytarzach są wąskie uliczki z budynkami mieszkalnymi, sklepami i restauracjami. Na wielu wystawach przepiękne kostiumy kąpielowe:)

Historyczna część robi wrażenie. Z dzwonnicy przy katedrze Św. Duje podziwiam panoramę miasta, pokrytą czerwoną dachówką starówkę, morze i okoliczne góry. Na plac przy katedrze wychodzi cesarz Dioklecjan. Tłum reaguje entuzjastycznie. Cesarz przemawia, po czym odchodzi wraz z towarzyszącą mu damą.

Jest gorąco. Wdrapuję się do położonego na wzgórzu Parku Suma Marjan. Z tarasu widokowego w połowie trasy świetnie widać port i całe miasto. Kwiaty juk wyrastają w górę na wiele metrów. Las na szczycie pachnie żywicznie i daje wytchnienie od wczesno popołudniowego upału.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do Sibenik dojeżdżam autobusem z Zadaru. Zostawiam plecak w przechowalni i idę zwiedzać starówkę. Jest ona niewielka ale bardzo ładna, pełna kościołów i pałaców, wąskich uliczek i schodów. Sibenik jest położony przy ujściu rzeki Krka do morza Adriatyckiego. Ma tysiąc lat bardzo ciekawej historii. Jednym z najbardziej znanych budynków jest kamienna katedra Św. Jakuba, łącząca gotycki i renesansowy styl. Budowa jej zajęła 100 lat na przełomie XV i XVI wieku.

Twierdza Św. Michała zbudowana na wysokości 70 m npm góruje nad starówką. Twierdza w obecnym kształcie została zbudowana w XV wieku, ale już w XI wieku wzgórze było ufortyfikowane i nazywane zamkiem Św. Anny. Dziś, po odnowieniu, wewnątrz starych murów mieści się scena letnia na otwartym powietrzu. Z murów twierdzy rozciąga się piękny widok na średniowieczne miasto i wyspy.

Jako, że bilet wstępu obejmuje też Twierdzę Baron, pomimo lejącego się z nieba żaru wdrapuję się a kolejne wzgórze. Twierdza zbudowana na wysokości 80 m npm przez mieszkańców w 1646 roku, w ciągu zaledwie dwóch miesięcy przed przybyciem wrogich wojsk osmańskich. Twierdza nazwana na cześć barona von Degenfeld, który dowodził skutecznej obronie Sibenika. Dziś z twierdzy można podziwiać panoramę okolicy i uraczyć się czymś w twierdzowej restauracji.

Twierdza Św. Jana jest położona na wysokości 115 m npm. Zbudowana w 45 dni w tym samym roku i z tej samej okazji co Twierdza Barona. Dziś jest niedostępna dla zwiedzających.

W Sibeniku jest jeszcze jedna twierdza – Św. Mikołaja. Znajduje się ona na niedużej wyspie przy wejściu do kanału St. Ante. Została zbudowana w połowie XVI wieku. Obejrzenie jej polecały mi Mama i Ciocia, które były tam kilka lat wcześniej. Niestety nie miałam czasu by iść tam na piechotę, a taksówka wydała mi się nieadekwatnie droga w stosunku do dystansu.

Na koniec na chwilę przysiadam w uroczym Średniowiecznym Śródziemnomorskim Ogrodzie przy

klasztorze Św. Lovre – ma długą nazwę 🙂 Maleńki ale bardzo ładnie zaprojektowany – fajne miejsce by odpocząć od upału. Potem lecę na dworzec autobusowy by odebrać plecak i zmierzam w stronę Trogiru.

 

Skradin to niewielkie miasteczko z wielką historią. Jest jednym z najstarszych miast w Chorwacji. Posiada uroczą starówka zbudowaną z kamienia. Znajduje się tu jedna z ładniejszych chorwackich marin. Ze wzgórza, na którym stoją ruiny średniowiecznej fortecy Turina można oglądać panoramę okolicy.

Ze Skradin odpływają statki do Parku Narodowego Krka.

 

 

Do Parku Narodowego Krka dojeżdżam autobusem z Zadaru. Facet siedzący obok mnie czyta dwustronicowy artykuł o Zbigniewie Brzezińskim, jednym z najbardziej znanych za granicą Polaków. Autobus dojeżdża do miasteczka Skradin. Stamtąd do parku dopływa się stateczkiem. Park został założony w 1985 roku w środkowym i dolnym biegu krasowej rzeki Krka. Na terenie parku rzeka tworzy kilka wodospadów. Powstały one z barier osadów wapiennych.

Na wodospadzie Skradinski Buk są pozostałości elektrowni wodnej uruchomionej w 1895 roku. W dole wodospadu jest wydzielone kąpielisko. Jest gorąco, a woda przyjemnie orzeźwiająca.

Na terenie parku znajduje się dwu kilometrowa ścieżka edukacyjna z tablicami opisującymi bardzo bogatą lokalną florę i faunę, w tym wiele endemicznych gatunków.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ostanie dni przed wyjazdem zajmują mi przygotowania do koncertu naszego chóru. Tuż przed koncertem ledwo wbijam się w czarne spodnie (siedzący tryb życia jakoś mi nie służy) i mam wrażenie, że nie dość dobrze się przygotowałam. Dzień jest upalny, cieknie nam pot po plecach, mimo kilku potknięć dostajemy owacje na stojąco.

W dzień wyjazdu idę do pracy z małym plecakiem, i jestem pewna, że nabrałam za dużo ciuchów (co potem okaże się prawdą). W pracy parę osób dopytuje czy to mój cały bagaż. Na szczęście dawno minęły czasy, że tyle rzeczy brałam na wakacje, aż Tata doradzał mi dorobienie szelek do szafy:)

Po pracy łapię autobus jadący na lotnisko. Przejechanie przez moje małe miasteczko zajmuje ponad 20 minut, potem jedzie się trochę łatwiej, do czasu aż na dłuższy czas utykam w centrum i mam już wizję, że nie zdążę na samolot. Korki w Dublinie to jest jakiś żart. Na lotnisko nie dojeżdża pociąg, a wszystkie inne opcje utykają w korkach. Mój autobus w końcu przebija się przez korki, a na autostradzie akurat jest luz. Docieram na lotnisko i nawet nie muszę biec.

W Zadarze ląduję przed północą. Za drzwiami wyjściowymi tłumek mężczyzn. Spinam się. Wraca mi w pamięci jeden z nielubianych momentów mojej długiej azjatyckiej podróży, kiedy to wychodzę z dworca czy lotniska i czekający kierowcy zaczynają krzykiem proponować swoje usługi. Ale to nie Azja. Nikt się nawet do mnie nie odzywa 🙂 Autobusem miejskim dojeżdżam na dworzec, a potem taksówką do hostelu. Ktoś zostawił dla mnie klucz w skrzynce na listy, a kartka z moim imieniem jest przyklejona do przydzielonego mi łóżka.

Zadar jest bardzo przyjemnym miastem, położonym na wybrzeżu Dalmackim, nad morzem Adriatyckim. Starówka jest położona na półwyspie. W obrębie miasta odkryto pozostałości neolitycznej osady z IX w. p.n.e. Miasto zostało podbite przez Rzymian w II w. p.n.e. Jednak niezbyt wiele elementów starej historii przetrwało do dziś. Zadar został bardzo zniszczony w czasie II wojny światowej i kolejny raz w czasie wojny domowej w latach 1991-1995.

Dziś jest uroczym miejscem, pełnym historii, jak Forum Rzymskie i stare kościoły, wąskich uliczek, miejsc z dobrym jedzeniem. Mimo, że widać sporo turystów, to nie ma tu tłumów. Z wieży widokowej podziwiam czerwone dachy i krajobraz.

W nabrzeże Zadaru wbudowane są organy morskie. To system wielu rur o różnych średnich rozlokowanych wzdłuż 70 metrów. Gdy fale uderzają w nabrzeże, z rur wydobywają się dźwięki o różnej intensywności. Jest to wspaniały koncert, który można słuchać godzinami 🙂

Pogoda jest piękna, około 30 stopni. Po południu eskadra samolotów ćwiczy układy powietrzne. Wieczorami oglądam cudne zachody słońca.