Wielkanoc spędzam w Paryżu. Jak zwykle muszę wstać w środku nocy by złapać poranny samolot. W kawiarni na lotnisku wymieniam się z jakąś panią – otrzymuję jabłko w zamian za niewegańską czekoladkę, którą dostałam do herbaty. Samolot ma opóźnienie z powodu kolejki do startu. Czekamy około pół godziny i gdy dostajemy pozwolenie na start, to jakaś baba się awanturuje, że właśnie teraz będzie szła do łazienki.

To mój czwarty pobyt w Paryżu, tak, że nie nastawiam się na zwiedzanie muzeów. Jest to też jakby rocznicowy wyjazd bo to właśnie do Paryża pojechałam po raz pierwszy sama – 6 lat wcześniej, tez w Wielkanoc. Tamto doświadczenie zapoczątkowało moje podróże solo i duże zmiany w moim życiu.

Hostel mam w nieturystycznej dzielnicy Paryża. Prowadzi go rodzina z Południowej Korei. Jest bardzo cicho i czysto. Po koreańsku, buty zdejmuje się tuż po przekroczeniu progu domu. W okolicy hostelu przez kilka dni odbywa się pchli targ. Jest tam też wiele sklepów sprzedających rzeczy na wagę (typu ryż, kasze) do papierowych torebek, a warzywa nie są fabrycznie zapakowane w folię. Coś za czym bardzo tęsknię w Irlandii.

Spędzam miłe godziny spacerując po przepięknym cmentarzu Le Pere Lachaise. Jest to urokliwe miejsce, pełne najróżniejszych stylów nagrobków. To tutaj są pochowani Fryderyk Chopin, Edit Piaf, Marcel Proust, Moliere, Jean de La Fontaine, Balzac, Oscar Wilde, Jim Morrison.

Godzinami spaceruję po ulicach i parkach. Gdy przechodzę obok znanych muzeów czy kościołów, wszędzie długie kolejki. Gdybym chciała gdzieś wejść, to albo długie stanie, albo bilety kupione online z dużym wyprzedzeniem. Gdy mam tylko kilka dni, nie mam ochoty planować kilka tygodni wcześniej co będę robić danego dnia.

W Paryżu jest całkiem sporo wegańskich knajpek. Poza tym arabskie restauracje mają zwykle sporo warzywnych opcji. Gdy jem drugi raz w tej samej marokańskiej knajpce, dostaję kieliszek wina gratis.

Doczytuję książkę Kapuścińskiego Podróże z Herodotem. Pod koniec jedno zdanie ”najlepiej podróżuje się samemu” najlepiej podsumowuje co sama myślę na ten temat.

W dzień powrotu po południu jestem na przystanku autobusowym by jechać na lotnisko. Wtedy dostaję wiadomość, że mój lot został skasowany przez strajk francuskiej obsługi lotniska. Zbliża się wieczór i nie mam gdzie spać. W luksusowym hotelu pozwalają mi skorzystać z ich wifi i udaje mi się zarezerwować powrotny lot – tym sposobem będę miała jeszcze dodatkowo 1,5 dnia w Paryżu. Większość hosteli jest już zarezerwowana na tę noc. Udaje mi się zarezerwować kolejną noc i dzwonię czy będę mieli również łóżko na dziś. Pani mówi, że właśnie ktoś zrezygnował i jeśli w godzinę dojadę to będę miała gdzie spać. Informuję moją szefową że do pracy dotrę 2 dni później. Ona uważa, że to najlepszy moment by omówić mało istotne sprawy służbowe.

Hostel jest położony w cichej uliczce, z której widać wieżę Eiffel’a. Śpię w pokoju mieszanym. Jeden z chłopaków zdejmuje cuchnące buty i stawia je koło osoby śpiącej przy oknie a śmierdzące skarpetki zamiast uprać rozwiesza do wywietrzenie. Nie zamykamy na noc okna by nie zaczadzieć. Rano ten chłopak używa prześcieradła jako ręcznika po prysznicu.

Następną noc spędzam w pokoju dla dziewczyn, nic nie śmierdzi, ale jedna z dziewczyn pakuje się pół nocy i nie chce zgasić światła choć innym to przeszkadza.

W ostatni dzień postanawiam odstać swoje w kolejce do wieży Eiffel’a. Obecnie wieża otoczona jest płotem i jest kilka wejść ze skanerami toreb. Stoję ponad pół godziny i dochodzę do kontroli osobistej. Jestem zadowolona, że tak szybko mi to poszło. Przechodzę przez bramkę i widzę jakiś saigon. Jedna kolejka na co najmniej godzinę stania do kasy, a inne sporo dłuższe do wejścia/wjazdu na wieżę. Kręcę się tam chwilę i wychodzę. To pierwszy raz gdy nie będę podziwiać Paryża z tarasu wieży. Spędzam dzień spacerując wzdłuż Sekwany do Notre Dame i z powrotem. Zatrzymuję się co jakiś czas na herbatę lub piwo, podziwiam miasto, obserwuję ludzi i czytam książkę.

W dniu wylotu znów wstaję w środku nocy, taksówką dojeżdżam na przystanek, a potem autobusem na lotnisko. Najpierw jest pusto ze względu na wczesną porę, ale nagle bardzo się zagęszcza. Staję w kolejce do odprawy osobistej. Pracownik lotniska informuje, że pasażerowie lecący do Djublę mają stanąć w innej kolejce.

 

 

 

Do Colmar, uroczego średniowiecznego miasteczka na wschodzie Francji, przy granicy ze Szwajcarią i Niemcami jadę w dzień Św. Patryka. Tym razem podróżuję z koleżanką. Zaglądamy do irlandzkiego pubu Le Murphy’s, gdzie dostajemy zielone świecące okulary, by w bardziej widoczny sposób świętować.

Przez dwa dni spacerujemy, robimy zdjęcia, zaglądamy do małych sklepików, podziwiamy misterne wyroby cukiernicze. Ja zawzięcie oglądam oferty mieszkań na sprzedaż. Jakoś tak mam, że gdzie nie pojadę to od razu chciałabym tam mieszkać 🙂 Architektura tego miasteczka po prostu zachwyca.

Pływamy łódką po części miasteczka zwanej Małą Wenecją. To w zasadzie jeden kanał, ale miasto wygląda pięknie z tej perspektywy.

W muzeum Unterlinden, mieszczącym się w dawnym XII wiecznym klasztorze dominikanów oglądamy dużo ciekawych obrazów w tym Moneta i Picassa, oraz trochę sztuki nowoczesnej, czasem ciężkiej do zrozumienia 🙂

W internecie czytam, że Colmar to duży ośrodek produkcji wina. Chyba to prawda, bo wino jest bardzo tanie.