W Laosie, tak jak i w Wietnamie i Indonezji jestem milionerką:) Milion laotańskich kipów to około 115 euro.

Chyba we wszystkich wioskach jest pełno anten satelitarnych. Niektóre mają rozmiary, których wojskowa agencja informacyjna by się nie powstydziła.

Laotańczycy są bardzo mili, ale nie okazują aż tak wielkiego zainteresowania cudzoziemcami jak mieszkańcy innych biedniejszych krajów azjatyckich. Albo są bardziej nieśmiali, albo po prostu zajmują się swoimi sprawami. Cokolwiek jest tego powodem jest to miłe 🙂

W sklepach widziałam wiele słoików nutelli z polskimi napisami 🙂 Przy okazji lubiącym nutellę (do których też się kiedyś zaliczałam) polecam sprawdzenie składu. To nie jest krem orzechowo – kakaowy, ale cukrowo – tłuszczowy.

Produkty parówkopodobne, serki typu krówka śmieszka a nawet masło czy margaryna leżą na półkach, nie w lodówce. Pewnie nie ma to wielkiego znaczenia jeśli wziąć pod uwagę ilość chemii w tym pseudo żarciu.

Laos nie jest tak czysty jak Wietnam. Często śmieci leżą na ziemi czy w kanałkach. Część ludzi pali śmieci, szczególnie wieczorem widać sporo małych ognisk. W Laosie nie widziałam ulicznych śmietników i jestem prawie pewna, że nie ma tu żadnego zorganizowanego systemu odbioru śmieci. Palenie śmieci nie jest dobrym pomysłem, zwłaszcza jeśli to plastik, ale przynajmniej nie leżą wtedy wszędzie.

Nigdzie w Laosie nie widziałam McDonalda, KFC ani tym podobnych syfów 🙂 

 

4 Thousand Island – 4 Tysiące Wysp na Mekongu, południe Laosu. Większość z tych wysp jest bardzo mała i całkowicie porośnięta krzakami.

Autobus zabiera mnie z Pakse i po drodze zatrzymuje się wiele razy i zabiera kolejnych pasażerów. Część osób musi siedzieć w przejściu na plastikowych taboretach.

Autobus dowozi mnie do nadbrzeża. Na wyspę Don Det dopływam łódka. Nie ma tu żadnej przystani, wyskakuje się wprost na małą plażę lub do wody.

Hostel jest oddalony od tego miejsca 20 minut na piechotę, co jak czytam w recenzjach w internecie jest ”bardzo daleko” 🙂 Ktoś inny dodaje, że nie ma tu atmosfery. Coś dla mnie 🙂

Na szczęście znajduje się dla mnie wolne łóżko. Postanawiam zostać dłużej.

Wyspa Don Det jest niewielka. Większość zakwaterowania i restauracji jest blisko od ”przystani”. Okolice mojego hostelu są puste i spokojne. Drugiego dnia jedna z dziewczyn z innego dorm mówi, że w nocy ktoś jej ukradł pieniądze. Cały plecak został przetrząśnięty. Jej paszport, telefon i jakieś drobne pieniądze nie padły na szczęście łupem złodzieja. Recepcjonista mówi, że to może ktoś z lokalsów i czemu nie schowała rzeczy w schowku. Następnej nocy przytulam mały plecak z aparatem którego nie chciało mi się zanieść do schowka i ciągle się budzę.

Zachody słońca są tu niesamowite. Wschody pewnie też ale są po drugiej stronie wyspy i jakoś się nie składa 🙂 Wieczorami leżę na tarasie i patrzę w gwiazdy.

W kilku miejscach widzę w menu happy drinks, cookies albo happy pizza.

Wyspa Don Dat jest połączona mostkiem z Don Khon. Można obie objechać na rowerze, relaksacyjnym tempem 🙂

Z Don Khon podziwiam piękne wodospady. Wyspa jest większa niż Don Det, dużo spokojniejsza. Przy głównej uliczce jest gibon w klatce. Obok tablica z jej historią. Przyglądam jej się przez dłuższy czas, widać, że w kodzie genetycznym małpy są bardzo blisko ludzi.

Spotykam kilka osób, które spotkałam wcześniej. Którego dnia wieczorem zaczynam źle się czuć i wymiotuję aż robi mi się ciemno przed oczami i prawie mdleję. Udaje mi się dowlec do łóżka. Chłopak z mojego dorm przynosi mi herbatę. Wymiotuję jeszcze kilka razy. Rano wyglądam okropnie. Chłopak od herbaty twierdzi jednak, że dużo lepiej niż wieczorem. Mam podwyższoną temperaturę i kolejny dzień spędzam w łóżku. Potem jest mi dużo lepiej, choć nie bardzo mogę jeść.

Znów ktoś zostaje okradziony w innym dorm. 2 czy 3 noce są bardzo zimne. Opatulam się czym się da a i tak marznę.

Na stoisku z używanymi książkami wygrzebuję przewodnik po Syrii. Smutne to, ale chyba jeszcze przez lata nie będzie to możliwe. Zresztą pewnie kamień na kamieniu tam nie zostanie 😦

Spotykam dwie fajne Polki i razem z koleżanką z Holandii idziemy na tubing po Mekongu – pływanie na dętce od wielkiej opony. Na błotnej wysepce robimy błotny peeling 🙂

Ostatniego dnia na obiad zamawiam ryż smażony z jajkiem wyobrażając sobie, że będzie tak dobry jakbym sama zrobiła. Wygląda inaczej i śmierdzi mi mięsem albo rybą. Koleżanka próbuje i twierdzi że nie. Grzebię trochę w talerzu a większość dania zjadają koty. 

 

 

   

 

Do Pakse dojeżdżam nocnym autobusem z Vientiane. Jest to autobus z miejscami do spania. Miejsca są podwójne i moją współspaczką jest dziewczyna z Holandii. Co chwila grzebie w swoich torbach i przekłada rzeczy. Nie jest gruba ale potrzebuje więcej miejsca niż ja. Ja nie lubię jak mnie ktoś obcy dotyka w autobusie czy samolocie. Ona co chwila mnie dotyka różnymi częściami ciała. Chyba przez chwile próbuje spać z twarzą w moich plecach 🙂

 

Pakse jest położony na południu Laosu i przepływa przez nie Mekong. Na pierwszy rzut oka wydaje się to być małe, senne miasteczko. Jest tu sporo świątyń, ale odpuszczam je sobie. Wypożyczam rower i jadę drogą wzdłuż rzeki. Widoki piękne. Szkoda, że nad rzeka wala się sporo śmieci. Okazuje się, że Pakse nie jest aż takie małe. Dojeżdżam do większej i głośniejszej części miasta. Gdy przejeżdżam przez most, policjant z mostowego posterunku krzyczy za mną hello beautiful:) Za mostem, na wzgórzu widzę duży posąg Buddy. Mekong jest szeroki i spokojny. Przepływają pojedyncze łodzie.

 

W Autobusie do Vientiane poznaję pana z Niemiec. Ma 74 lata i odwiedził prawie 130 krajów świata. Jego ojciec walczył przeciw Nazistom, a ostatni list wysłał do rodziny w lutym 1945 roku z terenów obecnej Piły. Pan nigdy nie odnalazł żadnych dalszych informacji o swoim ojcu. Po 50 latach wystąpił do sądu o uznanie ojca za zmarłego.

Vientiane to stolica Laosu. Dla kogoś, kto nie chce już oglądać świątyń mało tu miejsc do odwiedzenia. Przez miasto przepływa Mekong. Trafiam na ostatni dzień jedzeniowego festiwalu. Chyba co dzień w okolicach rzeki jest nocny bazar. Spaceruję po ulicach. Idę z bliska zobaczyć National Monument, który przypomina Łuk Triumfalny w Paryżu, ale też India Gate w Delhi. Od monumentu prowadzi szeroka ulica do Pałacu Prezydenta.

Nogi wciąż mnie bolą od góry widokowej w Vang Vieng, więc się oszczędzam 🙂

W kinie oglądam film 13 hours. Dobre kino akcji i jednocześnie prawdziwa historia z 2012 roku – atak na siedzibę amerykańskiego ambasadora w Bengazi. Historia, jak wszystkie wojenne – straszna. Gdy patrzę na Libijczyków atakujących bardzo słabo obsadzoną siedzibę USA to ogarnia mnie przerażenie. Mimo, że liczebnie jest ich kilkukrotnie więcej niż Amerykanów to są mało skuteczni. Wystrzelani jak kaczki, sprawiają wrażenie, że życie im nie drogie. Ambasador ginie zatruty gazami w płonącym budynku. Kilku ex agentów CIA, którzy biorą udział w akcji (zaskakująco mało jak na miejsce, które jest jak beczka z prochem), ze stosunkowo małymi stratami dają radę bronić swojej siedziby do przybycia libijskich wojskowych posiłków, które ewakuują bazę. W tym kraju nawet policja ustępuje przed zorganizowanym terroryzmem. Kraj w destabilizacji, nie każdemu musi się podobać ”pomoc” Ameryki. Jak się igra z ogniem, to można się poparzyć. Co nie oznacza, że mam zdecydowaną opinię czy należy dyktatorskie państwa zostawić samym sobą, czy pomóc im się rozpaść i patrzeć jak ogarniają się chaosem stając się łatwym łupem dla terrorystów.

Teraz jestem w kraju, na który Amerykanie zrzucili około 2 miliony ton bomb w czasie wojny w Wietnamie (zwaną tu wojną amerykańską). Laos nie był w stanie wojny, po prostu jest sąsiadem Wietnamu. Do tej pory – ponad 40 lat po zakończeniu tej wojny, 30% tych bomb nie wybuchło.

 

Vang Vieng ma opinię imprezowego miejsca, więc z mieszanymi uczuciami tam jadę. Jest pięknie położone. Przepływa przez nie rzeka, wokół góry i pola. Po ulicach snują się ludzie w kostiumach kąpielowych. Wiele restauracji wyświetla odcinki Przyjaciół.

 

 

Wiele osób przyjeżdża tu na tubing – pływanie po rzece na dętce z wielkiej opony. Kiedyś wzdłuż rzeki było około 25 barów, wiele z nich serwowało happy drinks. Dużo osób tu utonęło i teraz są tylko 3 bary. Nie lubię skupisk pijanych ludzi. Każdy jest odpowiedzialny za siebie i jeśli ktoś się upija w czasie pływania w rzece, a potem tonie, to nie można za to winić właściciela baru.

Wracając wieczorem do hostelu mijam parę. W pierwszej chwili ich nie poznaję. Oboje ubrani w stroje kąpielowe. On opiera się jedną ręką o samochód i bełkocze. Ona coś do niego mówi i ciągnie go za drugą rękę. Śpimy w tym samym dorm. Jestem już od jakiegoś czasu w pokoju gdy oni przychodzą. On czkając zatacza się, a potem wdrapuje na górne łóżko, które przez jakiś czas trzęsie się od jego czkania.

Spaceruję po okolicy. Wchodzę na górę, z której podziwiam piękną okolicę. Góra nie jest zbyt wysoka, ale miejscami bardzo stroma.

Niepostrzeżenie mija rok odkąd zaczęła się ta podróż.

 

 

 

Kiedy budzę się rano w Muang Ngoi Neua jest chyba jeszcze zimniej niż poprzedniego dnia. Przez szpary w drewnianym domku wciska się wiatr. Mimo nastawionego budzika nie mogę się zmusić do odwinięcia się z kołdry, co wcale nie oznacza, że jest mi ciepło. Pomimo laotańskich (i ogólno azjatyckich) zwyczajów, że buty zostawia się na zewnątrz, zakładam je. Po prostu nie mogę gołymi stopami chodzić po lodowatej posadzce, na której (ze względu na źle wypoziomowaną podłogę) wciąż jest mnóstwo wody po wieczornym prysznicu.

Kupuję bilet na łódź do Nong Khiew i idę jeść śniadanie. Dużo ludzi czeka na łódź – nawet nie spodziewałam się że aż tylu cudzoziemców tu jest. Pakujemy się w końcu na 3 lub 4 łodzie i ruszamy w około półtoragodzinną podróż do Nong Khiaw. Niedaleko mnie siedzi Francuz, którego spotkałam kilka tygodni temu w Wietnamie. Chyba mnie nie poznaje, a ja też nie mam ochoty na rozmowę po tym jak prawie zatruł mnie i jeszcze jedną dziewczynę zdejmując przy nas buty (tuż po zjedzeniu obiadu). Ktoś mówi, że jest 5 stopni. Na szczęście mam czapkę i rękawiczki. Na mijanych łodziach widzę skulonych z zimna ludzi, niektórzy okrywają się kocami. Na brzegu stoją młodzi mnisi okryci ręcznikami. Po dopłynięciu wsiadam w tuk tuk, dojeżdżam do dworca autobusowego i mam szczęście. bo kupuję ostatni bilet na autobus który zaraz odjeżdża. Droga do Luang Prabang zajmuje około 5 godzin. Po drodze z hukiem pęka opona. Wszyscy wysiadają. Opona ma wielką wyrwę i dla bezpieczeństwa przyszłych pasażerów mam nadzieję, że nie będą próbowali jej naprawiać. Kiedy kierowca wymienia oponę, niektórzy faceci patrzą na to jakby sami nigdy nie zmienili żadnej. Zapasowa opona nawet przy pustym minibusie wygląda jakby potrzebowała więcej powietrza. Mimo to pakujemy się do autobusu i ruszamy. Po kilku kilometrach kierowca się jednak zatrzymuje, zastawia nas na skraju pola świeżo obsadzonego ryżem i odjeżdża by napompować oponę. Przy małym ognisku stoi grupka zmarzniętych dzieci, do których dołączamy. Dzieci mają na gołych stopach klapki i w większości noszą krótkie spodnie i cienkie bluzy. Jednemu chłopcu przez wielkie dziury w spodenkach widać pupę. Ta skrajnie niska w tym rejonie temperatura jest czymś rzadko spotykanym. Na skuterach przejeżdżają zziębnięci ludzie. Zaczyna padać i wszyscy chowamy się pod daszkami okolicznych domków. Wraca kierowca i ruszamy w dalszą drogę. W busie okno jest otwarte bo strasznie parują szyby a poza tym zajeżdża spalinami. Z okna autobusu widzę wielkie ognisko palące się wewnątrz domu. Na dworcu w Luang Prabang musimy się kłócić z kierowca tuk tuka, który myśli, że zapłacimy podwójną stawkę za dowiezienie do centrum. W centrum szukam hostelu. Przez jakiś czas idę razem z dziewczyną, która szuka guesthouse. Mówi, że nie jest już młoda i nie śpi w dorm. Pytam ile ma lat i okazuje się, że tyle co ja. Opada mi szczęka – na szczęście jeszcze nie sztuczna w tym moim zaawansowanym wieku 🙂 Dość długo szukam hostelu co ma ten plus, że od marszu z bagażami robi mi się cieplej. Pierwszy hostel nie ma miejsc. Idę dalej i na szczęście dostaję ostatnie już wolne miejsce w innym hostelu. Budynek jest murowany i ma szczelne okna. Ogrzewania nie ma ale w dorm jest w miarę ciepło. Jest późne popołudnie i zamierzam zostawić oglądanie miasta na następny dzień. W poszukiwaniu jedzenia wchodzę do mało azjatyckiej knajpki. Ma tę przewagę, że ma szczelne drzwi i jest w niej ciepło. Nie ma wolnych miejsc, więc pytam starszego pana czy mogę się do niego przysiąść. Rozmawiamy sobie miło i pan mówi, że prawie nie widzi. Ma lekko przyciemniane okulary a obok stoi biała laska, na która nie zwróciłam uwagi. On mówi, że mimo że nie może oglądać widoków, to bardzo lubi podróżować, bo spotyka ludzi ze wszystkich stron świata i poznaje smaki lokalnych kuchni. Z tego co mówi wnioskuję, że nie zawsze miał problemy ze wzrokiem. Teraz jego podróże są ograniczone do większych miast, bo tak łatwiej mu się poruszać. Gdy się żegnamy para Brytyjczyków w średnim wieku dosiada się do mnie. Podróżują od kilku tygodni. Odwiedzali córkę która mieszka w Myanmar. Mówią, że odwiedzanie Bangladeszu to może nie jest najlepszy pomysł. Miło spędzamy czas na rozmowie o Indiach. W drodze powrotnej do hostelu kuszę się na kolejną gorącą herbatę w innym już miejscu. Po zamówieniu wchodzę do sali ale nie ma wolnych stolików. Macha na mnie starszy pan i zaprasza bym usiadła z nim i jego kolegą. Nie czuję się komfortową pisząc o nich jak o starszych panach. Wśród rodziny i znajomych mam ludzi grubo po 60 tce czy 70 tce. Są bardzo aktywni i ciekawi świata i nie przeszłoby mi przez gardło nazywanie ich starszymi. W każdym razie, panowie są z francuskojęzycznej części Kanady i też podróżują od kilku miesięcy. Pan który mówi zdecydowanie więcej niż jego kolega ma oczy i uśmiech Jacka Nicholsona. Jego kolega uczy się angielskiego od dwóch lat. Przy sąsiednim stoliku dostrzegam dziewczynę, którą spotkałam nie tak dawno temu w innym laotańskim miasteczku. Dosiada się do nas i miło spędzamy wieczór aż do zamknięcia kawiarni.

Następnego dnia od rana pada i postanawiam zostać o jeden dzień dłużej. Po południu idę do tej samej restauracji i spędzam czas w tym samym towarzystwie. Pan, który słabo widzi miał i nadal ma bardzo ciekawe życie, pomimo swoich obecnych ograniczeń. Myślę o tych, którzy nie mają problemów zdrowotnych a i tak nie potrafią cieszyć się życiem, widzą świat w ciemnych barwach. W restauracji jest kilka betonowych mis, w których pali się ogień. Wieczorem spotykam znów tę samą dziewczynę co poprzedniego dnia. Jesteśmy w tym samym wieku i mamy zadziwiająco podobne poglądy na wiele spraw.

Ostatni mój dzień w Luang Prabang wita mnie odrobinę lepszą pogodą. Nadal jest chłodno, ale przynajmniej już nie pada. Większość dnia łażę po mieście. Spotykam parę podróżników z Polski. Odwiedzam miejsce, które poleciła mi dziewczyna spotkana kilka miesięcy temu. Wchodzę na górę Phusi skąd widać całą okolicę. Ze względu na pogodę odpuszczam sobie pływanie łodzią po Mekongu.

Wieczorem po raz już chyba ostatni spotykam niedowidzącego pana. Rozmawiamy o historii, podróżach a także o talencie Spice Girls, urodzie Kate Moss i dziwnych imionach jakie ludzie dają swoim dzieciom. Ściskamy się na pożegnanie. Mam nadzieję, że nasze ścieżki się jeszcze kiedyś przetną. Bardzo lubię spotykać ludzi w wieku emerytalnym w czasie podróży. Tak właśnie wyobrażam sobie siebie w tym wieku.

Do 1975 roku Luang Prabang było stolicą Laosu.

W 1994 roku miasto zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. 

 

 

Do Muang Ngoi Neua dopływam łodzią z Nong Khiew. Wioska jest położona nad brzegiem rzeki i otoczona przez góry. Jest gorąco. Bawoły na brzegu wachlują się uszami i ogonami, odganiając przy okazji muchy Jestem sama w pokoju (co jest rzadkim luksusem) z widokiem na rzekę. Zanurzam się w hedonizmie. Jem dobre rzeczy, piję zaparzoną miętę, imbir, zieloną herbatę i czytam leżąc na hamaku. Wieczorem słyszę żaby i pokrzykiwania jaszczurek. Wydaje mi się też że słyszę świnię, ale to raczej ktoś pochrapuje za ścianą. Kolejny dzień jest wciąż ciepły. Spędzam go tak samo, odkładając spacer po okolicy na następny dzień. W nocy pada deszcz, a rano jest przeraźliwie zimno. Jak na złość jest to dzień, kiedy nie mogę już udawać, że moje włosy mogą poczekać kolejny dzień na mycie. Woda w prysznicu jest gorąca ale przez zimno boję się ją zakręcić. Dzień spędzam w łóżku zawinięta w kokon z kołdry. Ostatni tom powieści czytam na laptopie i dłoń, którą potrzebuję przesuwać strony (i nie mogę trzymać pod kołdrą) jest zgrabiała z zimna. Wieczorem coś spada koło łóżka. Sprawdzam, ale nic na podłodze nie leży. Po jakimś czasie słyszę chrobotanie za łóżkiem a po chwili mała myszka biegnie po ścianie do szpary w suficie. Wioska jest mała, chyba tylko dwie krzyżujące się ulice. Odpuszczam dalsze spacery, bo jest zbyt zimno. Co nie oznacza, że w moim pokoju z desek z wieloma szparami jest cieplej. Wszędzie palą się małe ogniska i ludzie ogrzewają się przy nich. Nawet klatka z małymi kurczaczkami stoi przy ognisku, bo inaczej mogłyby nie przeżyć. Plan, żeby płynąć łodzią do Luang Prabang oddala się szybko. W tej temperaturze to opcja dla masochisty.

 

 

Do Nong Khiew dojeżdżam autobusem. Drewniany domek dzielę z dziewczyną z USA poznaną w poprzednim mieście. Wszyscy, którzy uważają, że Europa jest nie dość socjalna powinni się tam przeprowadzić, by docenić to co mają. O długich wakacjach, urlopach macierzyńskich i darmowej służbie zdrowia amerykanie mogą pomarzyć. Wiele kobiet tuż po porodzie wraca do pracy, czasem dostają tydzień wolnego. Wioska otoczona jest porośniętymi dżunglą górami i podzielona na dwie części rzeką. Pogoda jest piękna, nawet aż za gorąco. Rowerami objeżdżamy okolicę. Albo to wina roweru z bardzo niskim siodełkiem, którego nie mogę podnieść, bo nie mam klucza, albo mam totalny spadek formy. Pod wszystkie wzniesienia muszę pchać rower. Wchodzimy do jaskini Pha Tok, w której w czasie wojny w Wietnamie chowała się przed nalotami okoliczna ludność. Mimo, że Laos nie brał udziału w wojnie po żadnej ze stron, został bardzo zbombardowany przez Amerykanów.

Odnajdujemy nieduży wodospad i idziemy w górę małej rzeczki, a potem wąską ścieżką przez wzgórza. Kolejnego dnia wchodzę na punkt widokowy na szczycie góry. Piękna panorama. Jest gorąco, ale większość trasy wiedzie lasem.

Wszystkie obiady jem w dwóch indyjskich restauracjach i raczę się chai’em 🙂

Wieczorem leżę na hamaku i patrzę jak zapada zmierzch. Mgła osiada wokół wzgórzach. Księżyc odbija się w rzece.

 

Właściciel guesthouse mówi, że autobus będzie około 9.30. Siadam w przydrożnej restauracji, zamawiam herbatę i czekam. W końcu po 11 właściciel restauracji mówi mi, że autobus już przyjechał, ale stoi w innym miejscu. Idę tam i czekam aż kierowca i pasażerowie zjedzą. Kierowca wyznacza mi miejsce obok siebie. Obok niego leżą 3 telefony, a 2 z nich to iphone’y. Droga jest kiepska, dużo wielkich dziur. W dole płynie rzeka. Otaczające góry są porośnięte dżunglą o różnych odcieniach zieleni i różnej fakturze. Niektóre wyglądają bardzo miękko, jak porośnięte mchem. Las układa się w gładką narzutę. Na innych wyraźnie widać pojedyncze drzewa. Kierowca jedzie szybko. Ludzie, psy świnie i kury w panice uciekają przed nim. W jednej z mijanych wiosek jest wesele. Dużo odświętnie ubranych ludzi. W Laosie większość dworców autobusowych usytuowana jest poza miastem. By dojechać do centrum miasteczka trzeba się liczyć z drogim transportem tuk tukiem jeśli nie ma innych chętnych na jazdę w tym samym kierunku. W miasteczku znajduję tani hostel. Pogoda jest piękna. Tylko noce i poranki są zimne. Zaglądam do świątyni na wzgórzu. Siadam na schodach z parą miejscowych studentów a oni częstują mnie owocami. Następnego dnia wypożyczam rower. Objeżdżam okoliczne wioski. Oglądam wodospad. Próbuję wdrapać się z rowerem drogą idącą ostro pod górę. Ziemia jest czerwona i gliniasta. Teraz pod wpływem upału sucha i wyślizgana. Wchodzę, z trudem pchając rower i myślę jaki to musi być hardcore jak pada deszcz. Mijam kilka zakrętów, podziwiam pola położone w dole i schodzę na dół. Jest zbyt stromo by zjeżdżać rowerem ze słabymi hamulcami. Jadę wąską dróżką, wokół tylko pola. Siadam na skraju dróżki i obserwuję kilka osób, które pracują w polu. Kobiety zbierają wodorosty z rzeki.

 

 

Bus dojeżdża do granicy wietnamskiej. To już ostatnie, północne przejście graniczne z Laosem. Budynek wygląda bardzo skromnie. Toalety są na zewnątrz i wyglądają okropnie, nie jestem aż tak zdesperowana. Ustawiamy się w kolejce z paszportami i wszystko idzie sprawnie. Dalej jedziemy do budynku granicznego Laosu. Jest kilka kilometrów dalej. Dostajemy formularze. Oprócz błędów językowych mają rubrykę: rasa. Zostawiam ją pustą. Dziewczyna z Austrii mówi, że na jakiejś granicy kazali jej wpisać rasę kaukaską 🙂

Chłopaki z Holandii nie mają żadnych pieniędzy. Myśleli, że będzie można płacić kartą 🙂 Najbliższy bankomat jest wiele kilometrów stąd. W końcu płaci za ich wizy kierowca autobusu i zatrzymuje paszporty póki nie wypłacą pieniędzy by mu oddać.

Płacę za moją wizę 30 dolców. Facet każe mi płacić opłatę manipulacyjną w wysokości 1 dolara. Wiem, że to ściema. Na stronach internetowych nie ma żadnego info o opłatach dodatkowych. Mówię mu że nie mam więcej kasy. On odkłada mój paszport na bok. Para z Austrii ma lokalną walutę ale przelicznik na dolary jaki stosuje celnik nie jest uczciwy. Dodatkowo muszą zapłacić kilka dolarów więcej bo chłopak nie ma zdjęcia paszportowego. W końcu poddaję się i płacę tego dolara. Celnik bierze kasą i mówi, że mam iść do następnego okienka. Tam mam zapłacić kolejne 3 dolary. Znów mówię, że nie mam. Celnik chowa mój paszport pod biurko. Wyjaśniają, że to opłata za nadgodziny w weekendy. Czytam informację, którą każdy mógłby sobie wydrukować. Sprawdzam datę, jest piątek. Mówię celnikowi, że ta informacja dotyczy osób przekraczających granice w soboty i niedziele, a dziś jest piątek. On zaczyna się na mnie drzeć, że jak natychmiast nie zapłacę to wstempluje mi pieczątkę wyjazdową i mam wracać do Wietnamu. Na tę kolejną złodziejską opłatę pożyczają mi Austriacy, bo wychodzi taniej w kipach (waluta Laosu) niż płacenie w dolarach. W końcu we trójkę dostajemy nasze paszporty i myślimy, że to koniec. Przechodzimy koło kolejnego okienka, z którego facet mówi pay more – płać więcej. Na szybie ma przylepiona kartkę, że jemu mamy płacić po 2 dolary na jakiś fundusz turystyczny. Dziewczyna z Austrii go mija i idzie w kierunku autobusu. On wybiega z wrzaskiem i zaczyna ją szarpać za ramię a potem za szal. Krzyczymy, że ma jej nie dotykać. Ona zaczyna płakać, celnik drze się na nią, że ma nie płakać. Gdy ja próbuję go minąć mnie też szarpie za ramie i wrzeszczy, że mam zapłacić, ja wrzeszczę, żeby mnie nie dotykał. Chłopak z Austrii idzie za nami. Celnik go szarpie. Chłopak mówi do niego spokojnie, potem trzyma się kolumny, bo celnik cięgnie go w kierunku okienka. W końcu celnik uderza go w ramię i przedstawienie skończone. Jestem w szoku. Brałam pod uwagę, że mogą próbować naciągać cudzoziemców, ale nie spodziewałam się, że dojdzie do rękoczynów. Zrobiłam zdjęcia wszystkich kartek informujących o dodatkowych opłatach i mam zamiar nie odpuścić. Ale dopiero po opuszczeniu granic Laosu. Później myślę, że to jednak tylko byłaby strata mojego czasu. Laotańczycy mają opinię bardzo spokojnych, przyjaznych ludzi. Powitanie w tym kraju nijak się ma do tej opinii.

Autobus jedzie jeszcze przez kilka godzin. Po drodze zatrzymujemy się na jedzenie i toaletę. Dojeżdżamy do pierwszej miejscowości z bankomatami. Holendrzy muszą oddać kierowcy pieniądze za wizę. Ja oddaję Austriakom za jedną z ”dodatkowych opłat” na granicy. Z okna widzę góry i wiszący most nad rzeką. Po cichu proszę bo to było już Muang Khua. I jest:)

Znajdujemy gusthouse z pięknym widokiem, właśnie na wiszący most. Biorę prysznic w lodowatej wodzie. Potem idę na spacer. Patrzę na ludzi piorących w rzece i łowiących ryby na długie patyki.

Wokół piękne góry porośnięte dżunglą. Miasteczko jest spokojne. Nikt nie naciąga na zakupy. Wieczorem wszyscy razem jemy kolację. A później jest konkurs najobrzydliwszych historii 🙂

Zasypiam przy dudniącej muzyce z wioskowego karaoke.

Laos to państwo na półwyspie Indochińskim w południowo wschodniej Azji. Jest to jedyne państwo w regionie bez dostępu do morza. Powierzchnia kraju to 237 tys km2. Populacja to niecałe 7 milionów osób.