Huragan Emma jest dla Irlandii jak armagedon. Starcie natury z człowiekiem, w której człowiek zostaje pokonany. Został okrzyknięty bestią ze wschodu. Gdy od kilku dni nadają komunikaty o nadchodzącym sztormie i w internecie pojawiają się zdjęcia pustych półek zaglądam do Tesco licząc, że zobaczę jak to wyglądało w PRL. Sklep, ku mojemu rozczarowanie jest bardzo dobrze zaopatrzony. Nie biorę zbyt serio tych ostrzeżeń, zresztą w czwartek (1 marca) mam jechać do Lizbony i na tym się koncentruję. W środę świat jest przysypany śniegiem. Oznacza to paraliż kraju, nieodśnieżone drogi i chodniki. Do pracy nie dociera połowa osób. Większość lotów zostaje odwołana, ale ja twardo wierzę, że mój, następnego dnia, nie będzie. Z biegiem dnia powoli tracę nadzieję. Wieczorem bardzo wieje. Ryanair wysyła mi mail, że mogę zmienić termin lotu, co w pierwszej chwili biorę za odwołanie. Zanim idę spać zastanawiam się czy jednak się spakować i jechać na lotnisko. Na tym etapie liczę, że ten lot w końcu skasują. Autobus dowożący na lotnisko z powodu pogody nie dojeżdża do mojej miejscowości, tylko do sąsiedniej. Musiałabym zamówić taksówkę, o ile by mi się to udało i liczyć, że autobus jednak dojedzie. No i gdyby lot mimo wszystko został odwołany miałabym problem by wrócić do domu, bo komunikacja miejska w większości już nie jeździła. Zupełnie nie w moim stylu w przypadku podróży, poddaję się. Budzę się z nadzieją, że samolot nie odleciał, ale okazuje się, że wprawdzie sporo opóźniony, ale jednak wystartował. Lot w większości sfinansować miał Ryanair, bo za inny skasowany lot dostałam od nich voucher na przeprosiny. Hostel udaje mi się skasować, ale i tak jest mi smutno, bo naprawdę potrzebuję przerwy. W zamian wakacji w Lizbonie, idę do pracy. Dotarła tylko garstka osób. Zamykamy biuro w czasie lunchu i mamy wrócić dopiero w poniedziałek. Mam więc 3,5 dnia wolnego, mała rekompensata. Zostaje ogłoszony czerwony alarm co oznacza, że ludzie mają zostać w domach. Wieczorem tak wieje, że przez chwilę nie mogę otworzyć okna. Rano jest mnóstwo nowego śniegu. Idę na długi spacer. Po drodze widzę mnóstwo bałwanów. Jeden szczególnie duży stoi na ulicy. Sklepy pozamykane, co wywołuje panikę w internecie. Pojawiają się memy, że ktoś chce sprzedać chleb za 1500e i nawet daje do tego mleko gratis. Na adverts (platformie sprzedażowej) ktoś wystawia kromkę chleba za 500e.

Widzę ludzi odśnieżających grabiami, a nawet szpadlem, ale to już wyższa technika. Najlepszymi butami na śnieg i mróz okazują się kalosze. W razie braku kaloszy, można założyć torby foliowe na buty. Sąsiedzi urządzają bitwę na śnieżki. Ktoś w ogródku zbudował igloo. Świat przysypany śniegiem wygląda przepięknie.

Na morzu wysokie fale. Bardzo wieje. Nocny sztorm musiał być bardzo gwałtowny. Plaża w Bray jest wysypana kamieniami. Zostały one tu zwiezione kilkadziesiąt lat temu by ochronić brzeg. Nadmorska promenada spacerowa miejscami jest całkowicie przykryta kamieniami, które wyrzuciło morze, normalnie oddalone o kilkadziesiąt metrów. Woda w porcie jest wyższa o kilka metrów, a fale z furią rozbryzgują się o wejście do niego.

Ku mojemu zdziwieniu jeden pub jest otwarty. Wchodzę by się trochę ogrzać. Wracając do domu widzę, że sklep monopolowy jest otwarty. Ludzie wychodzą z siatami puszek i butelek. W Irlandii jest duży problem z alkoholizmem. Przed małym sklepem spożywczym kolejka przed wejściem. Chyba jak w PRL, tylko krótsza 🙂

W najgorszej dzielnicy Dublina wejście do Lidla zostało rozwalone koparką a sklep został splądrowany przez miejscową hołotę. Na nagraniu widać najpierw atak koparkowy, a potem zamaskowani bandyci uciekają ze skradzionymi towarami. Wojsko zostało wezwane. Policja nie miała jak dojechać, czy co? Jakby tego było mało, w nocy spłonęło 25 samochodów, w tej samej dzielnicy zresztą.

A dziś nadal morze niespokojne, za to sklepy już otwarte. Wracając ze spaceru zaglądam do Tesco i nie zawodzę się:) Warzywa, owoce, chleb, mleko i mięso wymiecione. Nawet papieru toaletowego nie ma:) Komunikacja publiczna, zaczęła jeździć, ale tylko w niektórych miejscach.

Na to że mniejsze uliczki, lub chodniki będą odśnieżone nie ma co liczyć. Trzeba czekać aż się śnieg rozpuści.

Słoneczną lutową sobotę spędzam z koleżanką Dublinią. Wybieramy się do Dalkey, małego urokliwego, nadmorskiego miasteczka. Nazywane jest czasem irlandzkim Sorento 🙂

Wykupujemy wycieczkę z przewodnikiem po zamku. Budynek jest niewielki, ale tour po przylegającym do zamku kościele, cmentarzu, i samym zamku bardzo ciekawy i zabawny. Pierwsze ślady pobytu człowieka na wyspie Dalkey sięgają 4500 rpne. Miasteczko zostało nazwane tak samo jak wyspa. Jego złoty okres przypada na XIV wiek, kiedy to siedem ufortyfikowanych zamków/dworków zostało wybudowanych z przeznaczeniem na przechowywanie importowanych towarów. Statki z towarami zmierzające w kierunku Dublina były tutaj rozładowywane i dobra później dowożone drogą lądową. Duże statki często utykały na mieliznach lub rozbijały się. Rozładowane w Dalkey mogły bezpiecznie przepłynąć do Dublina. Przewodnicy są ubrani w stroje z epoki. Jeden z nich, grający ”medyka” prezentuje nam listę zabiegów jakie oferuje. Upuszczanie krwi, wyrywanie zębów, a nawet obcięcie dwóch palców w cenie jednego. Robi mi się niedobrze. Wyjaśniają skąd wzięło się pojecie square meal – kwadratowy posiłek – tutaj synonim satysfakcjonującego posiłku. Pochodzi od drewnianego, kwadratowego talerza. Kiedyś ludzie zaproszenie na biesiadę do zamku przynosili własną łyżkę do jedzenia, lub jedli rękami.

W knajpie, do której idziemy na lunch drażę temat w jakim oleju są smażone frytki i czy aby nie w tym samym co mięso i ostatecznie dostaję wegański lunch 🙂 Niestety raczej to rzadkość w irlandzkich barach.

Wchodzimy na małą górkę, Dublinia przekonuje mnie ze to Killiney Hill. Widok piękny, Zatoka tonie w słońcu. Potem okazuje się jednak że Killiney Hill to nie było 🙂

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W tym roku wyjątkowo poszukuję świątecznej atmosfery. Na pierwszy ogień świąteczny market w Castletown House. Miejsce jest piękne. Otoczony parkiem dwór z początku XVIII wieku, wybudowany w stylu palladiańskim. Niestety market, nie jest w ogóle świąteczny, sporo wstrętnego, śmierdzącego żarcia i ogólnie mydło i powidło. Za to czas spędzony z koleżankami przy grzanym winie jak najbardziej udany. Do Castletown House wybiorę się na wiosnę, gdy zostanie otwarty po zimowej przerwie. Przeczytałam ostatnio bardzo interesującą książkę o rodzinie, do której należał ten dwór, a także Carton House.

Z koleżanką z pracy oglądam jej ulubiony świąteczny film – Elf. Nigdy go wcześniej nie widziałam. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się śmiałam:) Moje ulubione filmy na ten sezon to Holiday i Love Actually.

Idę na koncert mojego (byłego już) chóru. Jest bardzo klimatycznie – w kościele oświetlonym świecami. Łudzę się przez chwilę, że wkrótce do nich wrócę, ale to chyba tylko magia chwili.

Duże i małe miasta mają świąteczne iluminację. Włączenie świateł jest popularną uroczystością.

Piekę pierniki, moja jedyna jedzeniowa tradycja. Moje biuro dekoruje się na potęgę. W tym roku odpuszczam sobie świąteczny wyjazd firmowy, za to spędzam znacznie lepszy weekend w towarzystwie Dublinii. Wybieramy się do Waterford na świąteczny festiwal Winterval. Miasto wydaje mi się znacznie bardziej ciekawe, niż gdy byłam tu poprzednio. Jest sporo świątecznych dekoracji, natomiast większość atrakcji jest skierowanych do dzieci. Buszujemy po sklepach charytatywnych a lunch jemy w cudnej herbaciarni, w stylu lat dwudziestych z pasującą muzyką.

Listopadowy weekend spędzam u koleżanki w Newbridge. Robimy obchód po sklepach charytatywnych, które obie lubimy a potem ona zabiera mnie do muzeum, o którym nigdy nie słyszałam. Newbrigde Silverware to znana irlandzka marka biżuterii i wyrobów ze srebra, powstała w 1934 roku. W ich głównym sklepie mieści się Museum of Style Icons – Muzeum Ikon Stylu. Zebrana jest tu całkiem spora kolekcja ubrań i akcesoriów noszonych przez znanych tego świata. Historia powstania tego muzeum jest bardzo ciekawa. W 2006 roku żona właściciela Nevbridge Silverware, Williama Doyle’a znajduje w prasie informację o aukcji, na której miała zostać sprzedana czarna sukienka Givenchy, w której Audrey Hepburn wystąpiła w filmie Śniadanie u Tiffany’ego. Doyle postanawia ją kupić, choć nigdy przedtem nie interesował się designerskimi ubraniami ani Audrey. Chciał znaleźć wyjątkowy sposób by jego firma stała się bardziej znana. Sukni Audrey nie udało mu się kupić. Marka Givenchy zapłaciła 650 tyś dolarów by znów stać się jej właścicielem. Dla Doyle’a był to jednak początek jego kolekcji. Na tej samej aukcji udało mu się kupić szkice robione przez Hepburn, jej listy i dwuczęściowy komplet koktailowy marki Givenchy, który miała na sobie w 1963 roku w filmie Szarada. To zapoczątkowało znajomość z Martinem Nolanem, pracującym dla domu aukcyjnego. Dom ten organizuje, poprzedzające aukcje, wędrowne wystawy rzeczy należących do znanych ludzi. Nolan zaproponował Doyle’owi przywiezienie do Newbridge wystawy ubrań Marilyn Monroe, gdy powstanie tam miejsce do jej wystawienia. Muzeum zostało stworzone nad salonem sprzedaży wyrobów ze srebra. Nolan przywiózł kolekcję do Newbridge i 31 maja 2007 roku, w strugach ulewnego deszczu, muzeum zostało oficjalnie otwarte. O północy zaproszeni goście odśpiewali sto lat – byłyby to 80-te urodziny Marilyn Monroe.

Obecnie w kolekcji muzeum znajdują się ubrania należące kiedyś do wielu znanych osób, m.in. Elvisa Presleya, Księżnej Diany, Audrey Hepburn, Elizabeth Taylor, Lizy Minelli, Grace Kelly, Michaela Jacksona, The Beatles, Barbry Streisand. Muzeum jest darmowe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Moje urodziny wypadają w pierwszy weekend listopada i tenże weekend w całości dedykuję samej sobie:) W sobotę jadę do Dun Laoghaire, włóczę się po miasteczku, zaglądam do wszystkich second handów, spaceruję po molo. Jem wegański obiad we włoskiej restauracji. A wieczorem idę do kina na przepiękny film – Earth – One Amazing Day. Film jest nakręcony przez stacje BBC Earth. Pokazuje zwierzęta na różnych kontynentach od wschodu do wschodu słońca. Po raz pierwszy widzę narwale, przedziwne delfinopodobne ssaki, żyjące w Arktyce, a także czarne małpy Francois Langurm których dzieci mają pomarańczowe futerka. Świat przyrody zachwyca.

W niedzielę wybieram się do Killruddery, przepięknej posiadłości należącej do rodziny hrabiowskiej. Przypadkowo trafiam na ostatni dzień przed zamknięciem na okres zimy. Jest słoneczna pogoda. Spaceruję po pięknym, jesiennym ogrodzie i parku. Jestem tam bardzo wcześnie (jak na mnie, i chyba jak na innych też) i przez długi czas mam cały park dla siebie.

W następnym tygodniu w ramach dalszego świętowania urodzin wybieram się z dobrą koleżanką Dublinią na małą wycieczkę. Szukamy czegoś, co nie będzie daleko. Cześć miejsc jest nieczynna zimą. Dublinia dyskwalifikuje mój pomysł odwiedzenia niemieckiego cmentarza. Wybieramy się zatem do Wells House w Hrabstwie Waterford. Dwór został wybudowany ponad 400 lat temu przez Johna Warrena. Po jego śmierci dwór i przynależne do niego rozległe ziemie zostały kupione przez rodzinę Doyle, w której posiadaniu pozostawał przez ponad 260 lat. W tym czasie budynek przeszedł gruntowną przebudowę pod okiem architekta Daniela Roberstsona, który również zaprojektował ogrody w Powerscourt. Historia kolejnych właścicieli posiadłości, ich małżeństw, romansów, tabunów dzieci splata się w bardzo ciekawy sposób z historią Irlandii. W salonie wisi portret pięknej Jane Ellis – żony Roberta Doyle’a (pierwszego z Doyle’ów). Kobiety wówczas bardzo dbały o bladość cery, używając pudrów z arszenikiem. Ponadto woskowały twarz, dlatego zimą od kominka musiała chronić je specjalne odgrodzenie, by wosk nie spływał im z twarzy. Kilka pokoleń później, kolejny właściciel Wells – Charles Mervyn Doyle żeni się z Lady Frances Fitzwilliam. Małżeństwo musi być z miłości, i to wielkiej. Młoda żona pochodzi z bardzo bogatej rodziny, właścicieli Wentworth Woodhouse. Jej dom rodzinny ma 356 sypialni, a zaproszeni gości dostają konfetti, które rozsypują po korytarzach, by móc odnaleźć drogę do swojego pokoju. Mężowski dom Lady Frances jest bardzo skromy, ma tylko 8 sypialni.

W 1965 roku ostatni ze spadkobierców Doyle’a sprzedaje posiadłość niemieckiemu przedsiębiorcy Gerhardowi Roeslerowi. Wydają bardzo dużo pieniędzy na remonty, ale niestety to skarbonka bez dna. Dziś to ich syn Uli i jego żona Saibine są właścicielami i poświęcają cały swój czas na doprowadzenie posiadłości do dawnej świetności. Dom jest w trakcje niekończących się remontów. Finansują się z opłat za zwiedzanie, restauracji i okolicznościowych pikników. Gdy kupujemy bilety, to właśnie pani Sabine ”siedzi na kasie”.

Mamy szczęście, bo na wycieczce z przewodnikiem jesteśmy tylko we dwie. Oprowadza nas ochmistrzyni i bardzo ciekawie opowiada. W sali jadalnej można zorganizować sobie high tea – popołudniową herbatkę, serwowaną przez osobistą służącą, na którą można zadzwonić dzwonkiem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We wrześniu odwiedzam zachwycającą wystawę Vermeera. Do Dublina przyjechało 10 jego obrazów. Wystawa, szczególnie pod koniec bardzo okupowana. Widziałam nawet starszą panią z kartką w ręku, że szuka biletu do odkupienia.

W połowie październik Irlandię nawiedza huragan Ofelia. Kilka dni przed doświadczamy pięknej pogody. Jest na tyle ciepło by wieczorem chodzić w tshircie. Huragan najbardziej uderza w południe wyspy, ale w hrabstwie Wicklow też bardzo mocno wieje. Rano, gdy jest jeszcze bardzo spokojnie, parkingi w business park, gdzie pracuję są opustoszałe. Samochody stoją tylko przed naszym budynkiem. Po jakimś czasie przychodzi informacja, że kto uważa, że może mieć problemy z powrotem do domu, powinien od razu wyjść. Większość osób wychodzi. Jako, że mieszkam tylko 15 minut na piechotę od pracy, chcąc nie chcąc zostaję. Jak zaczyna wiać, okoliczne krzewy i drzewa mocno chylą się do ziemi. Z dachu spada, tuż przy wejściu do budynku, kilkumetrowy kawał blachy. Ulice są opustoszałe. Dużo miejscowości jest odciętych od prądu jeszcze kilka dni później.

Gdy wracam z pracy w Halloweenowe popołudnie, widzę nieliczne dzieci, zbierające w domach cukierki. Nie mam żadnych cukierków w domu, więc robię wygłuszenie i zaciemnienie, taktykę stosowaną w mojej rodzinie, gdy ksiądz przychodził po pieniądze. Gdy wczesnym wieczorem wychodzę do pobliskiego sklepu wszędzie widzę grupki nastolatków. Poza nimi nie ma nikogo na ulicach. W ostatniej chwili uskakuję przed lecącą po chodniku petardą. Teraz nie dziwię się, czemu większość ludzi siedzi w domu. Całe popołudnie i wieczór to petardowa kanonada – tutejsza tradycja. Rok wcześniej ktoś nam kradnie śmietnik sprzed domu – pełny. To ponoć inna lokalna tradycja, ukraść śmietnik i spalić. Z fajnych zwyczajów to puszczanie lampionów. Obserwuję kilka z nich sunących po niebie. Gdy kiedyś sama chciałam puścić lampion, to zrobiłam mały pożar w ogródku.

Biorę udział w halloweenowym biegu – 5 km. Cześć osób jest poprzebieranych. Jestem super zadowolona, że po paru latach przerwy w bieganiu, jestem w stanie przebiec większość dystansu bez zatrzymywania się.

Biuro dekoruje się okolicznościowo na potęgę. Ja się z tego wyłączam i robię własną bezśmieciową instalację. Masowo kupione dekoracje, pewnie produkcji chińskiej, lądują potem w koszu.

W ramach firmowego odchamiania się oglądam musical Sunset Boulevard. Musical został po raz pierwszy wystawiony w 1993 roku, a powstał on na podstawie filmu nakręconego w 1950 roku. Opowiada historię przebrzmiałej divy niemego kina, która poznaje młodego scenarzystę. Upatruje w tym szansy na powrót na scenę. Romans między nimi kończy się tragicznie.

Spacerując po centrum Dublina jak zwykle napotykam różne religijny stoiska. Jakiś Chrześcijanin zawsze stoi na małym stołeczku i przez megafon wykrzykuje swoje racje. Obok grupka Muzułmanów zachęca do swoje religii. Tuż obok stoisko Świadków Jehowy graniczy z przeciwnikami aborcji, obwieszonymi krwawymi zdjęciami. Z radością zauważam punkt Ateistów. Biorę ulotkę – Świat się zmienia 🙂

 

 

 

 

 

 

Z Armagh kieruję się w stronę Sligo. Hrabstwo Sligo położone jest na zachodnim wybrzeżu, w jego północnej części. Miasto Sligo jest stolicą hrabstwa. Jest naprawdę nieduże i określenie miasteczko bardziej do niego pasuje. Pomimo tego nie przeszkadza mi to krążyć po nim godzinę nim odnajduję hostel. Wjeżdżam też w ślepą uliczkę i miły pan pilotuje mnie bym mogła stamtąd wyjechać, nie rozjeżdżając przy okazji donic z kwiatami. Tak, wciąż używam papierowych map, ale po tym doświadczeniu aplikacja google maps pojawia się na moim telefonie. Hostel z tych bardzo cichych, co mi bardzo pasuje. Spotykam Amerykankę w wieku emerytalnym i wieczory upływają nam na rozmowach o podróżach, historii i życiu.

Kolejny dzień jest przepiękny, słoneczny i bardzo ciepły. Najpierw jadę w stronę góry Knocknarea, na której szczycie jest grobowiec królowej Meabh, która żyło około 300 r. ne. Jako że grobowiec nie został nigdy splądrowany przez złodziei and archeologów (jakkolwiek to brzmi) nie ma dowodów czy została ona tam pochowana. Ze szczytu rozciąga się przepiękna panorama na wybrzeże. W oddali widzę Benbluben, który góruje nad całym hrabstwem.

Niespodziewanie dołącza do mnie koleżanka z mężem i razem odwiedzamy Carrowmore – megalityczny kompleks cmentarny. Do dziś przetrwało około 30 pomników. Zostały zbudowane około 3700 r. pne. Listoghil – to główny, centralnie położony grobowiec. Trafia nam się wycieczka z przewodnikiem i jest to o niebo lepsza opcją niż czytanie mapy, z która można zwiedzać cmentarz. Niesamowita jest wiedza jaką mieli ludzie kilka tysięcy lat temu. Listoghil jest tak usytuowany że gdy słońce wschodzi na początku listopada, to oświetla wnętrze grobowca. W okolicy jest 11 takich grobowców, które są czasowo zsynchronizowane ze sobą na listopadowy wschód słońca, które po kolei oświetla ich wnętrza.

Jadę w kierunku Mullaghmore, miasteczka usytuowanego na półwyspie noszącym tę samą nazwę. Objeżdżam cały cypel, spaceruję po klifach i podziwiam zamek Classiebawn, który stoi na przeciwległym klifie. Zamek został wybudowany w XIX wieku. Ostatni z arystokratycznych właścicieli zginął na wybrzeżu Mullahgmore, gdy jego łódź została wysadzona przez IRA w 1979 roku.

Objeżdżam pustkowia Gleniff Horsshoe. Przez większość trasy droga jest moja. Podziwiam zalany popołudniowym słońcem Benbulben.

Benbulben – wznosząca się na 526 m npm góra, o charakterystycznym kształcie. Od dawna mam zamiar na nią wejść. Gdy nawet lokalsi odradzają mi zrobienie tego solo, udaje mi się zarezerwować miejsce na zorganizowany treku. Pogoda nie jest już tak dobra, szare chmury przykrywają niebo. Mały autokar zabiera uczestników z parkingu przy cmentarzu gdzie Yaets jest pochowany. Dowożą nas na miejsce, droga się kończy i zaczyna błotnisty szlak. Gdzieniegdzie worki z wyciętym z podłoża torfem. Szlak jeśli istnieje, nie jest oznakowany. Zboczenie w bok może skutkować wpadnięciem w bagno. Przewodnik mówi, że spotkał tu kogoś kto zapadł się po pachy. Zaczyna kropić i wiać. Gdy docieramy na szczyt nadciąga więcej chmur i po chwili widoczność spada do kilku metrów. Grupa trochę się rozciąga i tracimy się z oczu. Sam szczyt wyznacza betonowy pilar, teraz otoczony głębokim błotem. Cały wierzchołek góry jest bardzo rozległy i płaski. Mimo to gdzieniegdzie znajdują się głębokie na metr, wypełnione błotem jary, przez które przechodzimy. Jako że pogoda jest wybitnie nie sprzyjająca, by móc zrobić przerwę na jedzenie, idziemy do jaskini położonej na zboczu góry. Zbocze jest strome, ale mgła/chmura zasłania widok. W jaskini przynajmniej nie wieje i chwilę odpoczywamy. Potem grupa dzieli się na dwie części. Jedna idzie na szczyt Króla a ja decyduję się wracać z drugą grupą. Teraz, nawet po przejściu tej trasy, nie zdecydowałabym się tam pójść solo. Na zakończenie trekingu pijemy herbatkę w małej knajpce, a potem ruszam w drogę powrotną. Na szczęście udaje mi się w końcu włączyć światła w samochodzie. Trasa, która ma tylko 200 km, w większości nie jest autostradą, ciągłe zwalnianie i kilkadziesiąt rond męczy.