Spędzam weekend u koleżanki w Balltinglass. Wybieramy się do Rasborough house. Jest to piękny pałac wybudowany w latach 1741 – 1755 przez rodzinę Leason.To ponoć najdłuższy budynek w Irlandii, fasada ma 210 metrów. Leasonowie byli to oczywiście Brytyjczycy, którzy przeprowadzili się do Irlandii w drugiej połowie XVIII wieku. Joseph Leason, który sfinansował budowę posiadłości, uzyskał tytuł hrabiego Milltown. Rozpoczął on kolekcję dzieł sztuki, powiększaną latami przez kolejne pokolenia. Rasborough pozostawało w rękach rodziny Leason, a później także dalszego pokrewieństwa spadkobierców aż do 1952 roku. Kolekcja dzieł sztuki została podarowana Galerii Narodowej, która musiała zostać rozbudowana, by ją pomieścić. W 1952 roku Sir Alfred i Lady Beit kupili pałac. On był spadkobiercą diamentowej fortuny, podróżnikiem i fotografem, jego zdjęcia i krótkie filmy można oglądać w czasie zwiedzania domu. Ona również pochodziła z arystokratycznej rodziny. Posiadali wielką kolekcję dzieł sztuki, wśród których były m.in. obrazy Picassa, Vermeera i Rubensa. Byli filantropami, fundującymi szkoły, biblioteki i szpitale w Afryce.

Kolekcja Beitów przyciągała złodziei i pałac był kilkukrotnie okradziony. Większość skradzionych obrazów udało się z czasem odzyskać. W 2000 roku Beitowie podarowali większość swojej kolekcji Galerii Narodowej.

Wykupujemy wycieczkę po domu i jest to wielce interesujące. Przewodniczka opowiada o historii domu i rodzin, w których posiadaniu był. Wnętrza są piękne i wciąż można tu podziwiać wiele wybitnych obrazów. W jednej z sal, na fortepianie stoi zdjęcie Paderewskiego, który tam kiedyś gościł.

Na jednym ze zdjęć uwieczniona jest Coco Chanelle. W chustce na głowie wygląda na miejscową wieśniaczkę 🙂

Do pałacu przylega park, spacerujemy po ogrodach i podżeramy maliny z krzaków. W labiryncie trochę błądzimy, choć w ręku mamy mapę 🙂

Potem gwóźdź weekendu – Hollywood Fair. Hollywood to mała wioska w Hrabstwie Wiclkow. To od niej wzgórza w Los Angeles wzięły swoją nazwę. Wielu irlandzkich imigrantów wyjechało na przestrzeni lat do Ameryki – to jeden z ich wpływów. Spacerujemy po wiosce. Wielu mężczyzn nosi płaskie czapki (flat cap), jako, że będzie się tu odbywał festiwal tych nakryć głowy. Jemy jeżyny w krzaków. Bardzo rzadko widać tu lokalsów jedzących jakieś dzikie owoce. No i nie zbierają grzybów. Idziemy do lokalnego community centre, kupujemy bilety, i możemy obejrzeć galerię starych zdjęć uwieczniających mieszkańców wioski. W cenie herbata i ciasta upieczone przez starsze panie.

Hollywood Inn – pub wybudowany w 1790 roku i Tutty’s pełnią honory wioski. Jest tu kilka kościołów, w tym jeden imienia świętego Kevina, który był związany z wioską. Stąd zaczyna się 30 km piesza trasa nazwana jego imieniem, wiodąca do Glondalough.

Dzień przed główną imprezą wszędzie jest sporo błota. Od rana pada deszcz. My nie mamy kaloszy i zostajemy w domu oglądać filmy, pić wino i jeść dużo chlebka (to już moja specjalność).

 

 

 

 

 

 Do Glandalough docieramy przez górskie pustkowia Wicklow, malownicze, kręte i wąskie drogi. Gdzieniegdzie widać lasy (te zostały zasadzone po rabunkowej gospodarce Brytyjczyków), lecz przeważają paprocie, wrzosy i niskie krzewy. Po drodze mijamy jeziora, jest też wiele tras trekingowych.

Glandalogh to polodowcowa dolina w południowo wschodniej części gór Wicklow. W leżących na jej dnie jeziorach odbijają się wzgórza. W V wieku założony tu został klasztor. Ruiny zabudowań stoją do dziś, m.in. wysoka na 32 metry wieża, katedra i kościół Św Kevina.

Jest tu kilka leśnych tras pieszych, ale większość ludzi spaceruje wokół jeziora i piknikuje.

Powerscourt to piękny pałac i ogrody, opisywane już przeze mnie wcześniej na blogu.

Do posiadłości należy też wodospad. Jest najwyższy w Irlandii – 121 metrów. Jest to spory teran rekreacyjny. W weekendy wiele osób grilluje i piknikuje tu.

 

 

 

 

Zatrzymujemy się w małej wiosce, bardzo blisko wybrzeża. Wokół niewiele domów, dużo pastwisk i zapierający dech w piersiach widok na górę Benbulben. Jest ciepło ale ciemne chmury płyna po niebie. Spotykam się z koleżanką, która odwiedza rodzinę i jemy lunch w Aughris, malutkiej wiosce nad brzegiem morza. Latem zjeżdża tu wielu surferów, a przy dobrej pogodzie widać stąd klify Slieve League w hrabstwie Donegal.

Rano odwiedzamy plażę i pomiędzy kamieniami moja Siostra znajduje kartę debetową. Dzwonię do banku by ją zablokowali. Pani na infolinii prosi mnie o numer telefonu i mówi, że skontaktuje się z właścicielem i może on będzie mógł podjechać i ją odebrać. Na miejscu tej osoby zdecydowanie chciałabym zablokować kartę i dostać nową z innymi numerami. Nikt się ze mną nie kontaktuje, a że mamy niedługo już kierować się w stronę Dublina postanawiam odwieźć kartę na policję. W międzyczasie na plażę podjeżdża radiowóz, zatrzymuję i daję kartę policjantowi. On twierdzi, że zna tę osobę. My sobie żartujemy, że policjant pewnie poszaleje na amazonie 😉 Na wioskach widać obywatel jest bardziej ufny.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do Hrabstwa Donegal wjeżdżamy os strony Dery i kierujemy się na Malin Head – cypel wysunięty na północ, z latarnią morską. Potem przejechałyśmy do Mamore Gap w stronę Urris. Droga jest stroma i auto z małą pojemnością silnika trochę się namęczyło. Urris kilka tygodni później bardzo ucierpiało w nawałnicach. Dotarłyśmy do Dunree Fort i małej, uroczej plaży obok. Z fortu jest widok na jeden z trzech irlandzkich fiordów (btw fiordy nie jadły mi z ręki). Trochę przypalam sprzęgło przy wjeździe na parking przy Grianan of Aileach, prehistorycznym kamiennym forcie. Fort powstał w epoce brązu, około 1700 rpne. Został zniszczony w XII wielu i odbudowany w XIX. Ma średnicę 23 metrów.

Mieszkamy w airbnb na wzgórzu. W pokoju wielkie okna i widok na wzgórza i jezioro, wart milion dolców.

Samo miasteczko Donegal – stolica hrabstwa jest niewielkie, ale bardzo mi się podoba. W porównaniu do innym małych miast nie robi wrażenia martwego. Jest to sporo sklepów i restauracji.

Kilka kościołów góruje na miastem, w samym centrum ruiny zamku, a tuż obok rzeka z klimatyczną aleją spacerową. Na drzewach drzwiczki do domów wróżek.

Potem podążamy Wild Atlantic Way, trasą położoną nad oceanem. Przejeżdżamy wąskimi dróżkami, za oknem przesuwają się niesamowite krajobrazy. Dojeżdżamy na plażę w Malin Beg. Schodzi się na nią z wysokiego klifu, po schodach.

Klify Slieve Leagu, nie tak znane jak Clifs of Moher, ale najwyższe w całej Irlandii. Mają w najwyższym miejscu 601 mnp i są trzy razy wyższe niż oblegany Moher. Zostawiamy samochód na parkingu na dole i idziemy wyasfaltowaną drogą. Co jakiś przejeżdżają samochody, bo przy tarasie widokowym jest jeszcze jeden parking. Poza tym cisza, owce, morze i góry. Wspinamy się jakiś czas, robimy mnóstwo zdjęć. Ktoś niesubordynowanie odłącza się od naszej trzyosobowej grupy i napędza nam strachu.

 

Zatrzymujemy się w airbnb na wsi, jakieś 15 minut jazdy od Derry. Widoki z okien cudne. Pola, lekkie pagórki i prawie żadnych domów w zasięgu wzroku. Derry to Walled City, starówka otoczona jest XVII wiecznymi murami miejskimi, po których można spacerować. Jest to jedyne pozostałe miasto w na wyspie z kompletnymi murami miejskimi. Mury mają długość około 1,5 km. Gdy kilka lat temu byłam w Derry po raz pierwszy, miasto mnie zachwyciło. Dziś nadal mi się podoba, ale już nie zachwyca 🙂 Jest tu kilka muzeów, ale nie wchodzimy do żadnego. Po porannym deszczu pogoda robi się bardzo przyjemna.

Zaglądamy do kilku secondhandów. Jemy lunch w craft village. Oglądamy murale upamiętniające ofiary zamachów i walk (powód ten sam, co w Belfaście). Jak tylko wjeżdża się do Irlandii Północnej to od razu rzuca się w oczy, że wszędzie są flagi brytyjskie. Chyba jest tu wielu nacjonalistów.

Spacerujemy nad rzeką Foyle. Przechodzimy przez Peace Bridge – Most Pokoju, otwarty w 2011 roku. Jest to most pieszy o bardzo ciekawym kształcie. Po drugiej stronie jest Ebrington Square, miejsce kulturalnych wydarzeń.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jeden z lipcowych weekendów spędzam u koleżanki w Baltinglass. Z powodu zarobienia w pracy sprawia to wrażenie krótkich wakacji. Odwiedzamy Poulnabrone dolmen w hrabstwie Clare. Jest to neolityczny dolmen położone na półwyspie Burren. Płyta stropowa jak się to fachowo nazywa, waży prawie 40 ton. Głazy na których jest ułożona maja 180 cm wysokości. W takich miejscach myślę o tym jak wielu rzeczy nie wiemy, jak to możliwe, że 4 lub 5 tysięcy lat temu ludzie byli wstanie zbudować ten grobowiec.

Spędzamy kilka godzin w Kilkenny. To średniowieczne miasteczko było kiedyś stolicą Irlandii. Jest jednym z najładniejszych tutejszych miast. Jemy coś w Kytelers Inn, barze założonym w 1263 roku przez Alice de Kyteler. Miała czterech mężów (jednego po drugim, nie naraz), i była osobą zamożną. Ci, co zazdrościli jej powodzenia, oskarżyli ją o czary i została skazana na spalenie. Dzięki wpływowym znajomym udało jej się wyjechać do Anglii i uniknęła egzekucji. W barze atmosfera fajna, jak w starych irlandzkich pubach, jedzenie dobre.

W ogrodzie należącym do Rothe house idziemy na biletowane garden party. Ogród jest uroczy, po murach pną się jabłonie. Pijemy wino, jemy truskawki i odpowiadamy na zaniepokojone pytania co się dzieje w Polsce (czas protestów przeciw ”reformie” sądownictwa).

Buszujemy po secondhandach a potem siedzimy w parku okalającym górujący nad miastem średniowieczny zamek.

Wybieramy się do kilku ogrodów: Altamont, Kilfane Glen and Waterfall i Woodstock, choć ten ostatni to bardziej park.

Altamont Gardens to jeden z najpiękniejszych ogrodów w Irlandii. Położone nad brzegiem rzeki Slane, podzielone na różne tematyczne sekcje. Rośnie tu wiele bardzo starych drzew, niektóre dęby mają ponoć ponad 500 lat. Przylegający do ogrodów pałacyk, niestety popada w ruinę.

Kilfane Glen and Waterfall to uroczy ogród, który zwiedza się z mapą, by niczego nie przeoczyć. Dużo tu tajemniczych zakątków. Cudna chata, kryta strzechą, przed którą można pić herbatę i patrzeć na (stworzony przez człowieka) wodospad. Ogród powstał w XVIII wieku jako rozrywkowy dodatek do posiadłości Kilfane.

Woodstock Gardens to całkiem rozległy park z pięknymi drzewami i alejkami do spacerowania. Są tu też imponujące kwiatowe klomby. W pobliskiej wiosce Inistioge był kręcony film Circle of Friends na podstawie powieści Maeve Binchy.