Anuradhapura

Anuradhapura należy do jednych z najważniejszych antycznych zabytków Sri Lanki. Jest jedną z pozycji Kulturalnego Trójkąta. Zabytki znajdują się w znacznej odległości od siebie. Pomimo opłaty za wstęp $25 miasto nie zapewnia transportu. Historyczne budowle i ruiny są oddalone od współczesnego ruchliwego miasta. Pozostaje eksplorowanie na piechotę, co w kwietniowym żarze jest nieco trudne, wypożyczenie roweru lub dogadanie się z kierowcą tuk tuka (cena może powalić na kolana). Część z atrakcji wymaga wykupienia dodatkowego biletu, a część jest zupełnie za darmo.

Sri Maha Bodhi jest to świątynia na terenie której rośnie święte drzewo. Podobno wyrosło ono z gałęzi przywiezionej z Bodhgaya w Indiach przez księżniczkę Sangamittę, siostrę Mahinda, który wprowadził nauczanie Buddy na Sri Lankę. Drzewo to jest ponoć najstarszym drzewem na świecie, ma ponad 2000 lat. Teraz jest tu więcej drzew Bodhi, ale to najstarsze i najświętsze rośnie na górnej platformie (nie można do niego podejść). Cały teren jest pełen kolorowych flag. Mnóstwo wiernych przychodzi tu, żeby się modlić i składać dary.

Po drodze do Ruvanvelisaya Dagoba mija się ogrodzone ruiny Brazen Palace. W zasadzie są to pozostałości 1600 kolumn, które były częścią tego wielkiego, dziewięciopiętrowego pałacu, który zapewniał zakwaterowanie dla tysiąca mnichów. Pałac został wybudowany ponad 2000 lat temu, ale był wielokrotnie przebudowywany przez następne wieki i to co można dziś oglądać to pozostałości ostatniej przebudowy około XII wieku. Pałac swą nazwę zawdzięcza dachowi z brązu, który na jakimś etapie przykrywał budynek.

Zielony park/pole z krowami wiedzie do Ruvanvelisaya Dagoba. Dagoba jest biała i dolna jej część pokryta jest setkami słoni stojących jeden obok drugiego.

Jetavanarama Dagoba, dziś około 70 metrowa, oryginalnie najprawdopodobniej miała ponad 100 metrów i była trzecią najwyższą budowlą na świecie (na pierwszym i drugim miejscu były wtedy egipskie piramidy). Obok dagoby znajdują się ruiny klasztoru w którym mieszkało 3000 mnichów.

Przed dagobą jest muzeum Jetavaarama. Niezbyt ciekawe zbiory elementów fasad i naczyń.

Rejon zwany Citadel obejmuje ruiny pałacu królewskiego oraz Dalada Maligawa, świątynię, która była najprawdopodobniej pierwszą świątynią w której był przechowywany święty z ąb Buddy.

Kuttam Pokuna (Twin Ponds) czyli bliźniacze baseny używane kiedyś przez mnichów jako zbiorniki na wodę. Nazywane bliźniakami pomimo że jeden jest sporo dłuższy niż drugi.

Abhayagiri Dagoba jest ogromna. Wybudowana w drugim lub pierwszym wieku przed naszą erą. Nazwę dagoby można przetłumaczyć jako wzgórze bez strachu. Była przeznaczona dla 5000 mnichów. Dagoba najprawdopodobniej była przebudowane kilkakrotnie aż osiągnęła swoja wysokość 75 metrów.

Samadhi Budda to posąg medytującego Buddy stworzony w IV wieku naszej ery.

Moonstone – chyba najbardziej polecane ruiny w całym kompleksie. Są to pozostałości IX wiecznej szkoły dla mnichów. Przed głównym wejściem znajduje się półokrągły kamień rzeźbiony w wizerunki zwierząt. Jest to cichy zakątek, pełen drzew, dobre miejsce na schowanie się przed lejącym się z nieba żarem i odpoczynek przed drogą powrotną.

Ruiny antycznego miasta rozciągają się wzdłuż drogi i jest to naprawdę imponujący widok. Ruiny są w większości niewysokie, gdzieniegdzie są pozostałości schodów, czasem trafi się jakaś wyższa kolumna. Rozmiar miasta pokazuje, że był to ważny ośrodek. Mało osób zagłębia się pomiędzy ruiny. Kiedy chciałam wejść trochę głębiej wystraszyłam węża i z obawy spotkania innych zawróciłam. Wyjeżdżając z miasta wciąż można oglądać ruiny z okna autobusu.

Cieszę się, że odwiedziłam Anuradhapurę, bo inaczej miałabym poczucie, że coś straciłam. Z czystym sumieniem można jednak sobie odpuścić zwiedzanie tego kompleksu. Dagoby, bez względu czy najstarsze czy największe wyglądają podobnie, i po obejrzeniu kilku reszta robi dużo mniejsze wrażenie. Cena tej atrakcji jest trochę zaporowa jak na to co oferuje.