Od końca czerwca byłam w Indonezji. Tym razem z towarzystwem w postaci mojej Siostry. Wylądowałyśmy w Jakarcie i po jednym dniu się stamtąd ewakuowałyśmy. Nie jest to najciekawsze miejsce łagodnie mówiąc. W historycznym centrum dość blisko morza jest kilka ładnych budynków i muzeów, natomiast nic zachwycającego. W tak zwanej centralnej części miasta jest przyjemny park z potężnym narodowym monumentem. W tej okolicy jest też ładna katedra wybudowana w 1901 roku oraz Mesjid Istiqlal największy meczet w Azji południowo wschodniej, którego budowa została ukończona w 1978 roku. Niestety z powodu wieczornej modlitwy nie udało nam się wejść do środka. W czasie ramadanu ponad 200 tysięcy wiernych może pomieścić ten meczet.

Indonezja jest położona na ponad 170 tysiącach wysp (około 6 tysięcy jest niezamieszkane). Jest to największy muzułmański kraj na świecie. Zamieszkuje go około 240 milionów ludzi (4 miejsce na świecie pod względem ilości mieszkańców), z czego ponad 87% to Muzułmanie.

W związku z poślizgiem publikacyjnym mogę pokusić się o krótkie podsumowanie. Indonezja jest bardzo piękna. I bardzo duża. Pewnie cały rok by nie starczył, żeby poznać ją choćby z grubsza. To co mi się nie podobało to transport publiczny, a raczej jego brak w pewnych miejscach. Na wyspach na których byłyśmy w wiele miejsc nie dało się dojechać autobusem czy pociągiem. Byłyśmy zmuszone korzystać w turystycznych przejazdów wycieczkowych (co mi się bardzo nie podobało – jako sposób podróży), albo taksówek (te akurat dzielone jeszcze z innymi osobami nie wychodziły tak drogo).

Najlepszym rozwiązaniem byłoby wynająć skuter. Niestety nie umiem tym jeździć i nie chciałabym się uczyć tam. Choć może w porównaniu do Indii, to byłoby miejsce idealne na naukę 🙂

 

 

Małżeństwo jest to bardzo ważna ”instytucja” społeczna w Indiach. Legalny wiek do zawarcia związku małżeńskiego to 18 lat. Młodzi ludzie pobierają się zwykle bardzo wcześnie. Na wsiach często nie doczekując pełnoletności. Ci lepiej wykształceni, z zamożnych rodzin żenią się w wieku około 25 – 28 lat. Mężczyzna zwyczajowo powinien być kilka lat starszy niż kobieta.

Dość rzadkie są małżeństwo z miłości. Zwykle bywają aranżowane przez rodziny. Często jest to poprzedzone długimi poszukiwaniami odpowiedniego kandydata/kandydatki. Wiele aspektów ma tu znaczenie: pochodzenie (kasta), wykształcenie, status materialny, często znak zodiaku. Mój kolega i jego dziewczyna czekali kilka lat żeby się pobrać, bo taką datę wyznaczył astrolog jako odpowiednią dla ich małżeństwa.

Dziewczyna spotkana w pociągu, Muzułmanka podróżująca z mężem i jego liczną rodziną, opowiadała mi, że jej małżeństwo to jej wolność Pochodziła z bardzo konserwatywnej rodziny. Mogła studiować, ale tylko do poziomu, gdzie mogła uczęszczać do żeńskiego college’u. Rodzice nie pozwalali jej nigdzie wychodzić. Z mężem i jego rodziną podróżowała dość często i wyglądała na bardzo szczęśliwą.

Młody Muzułmanin z malej miejscowości, opowiadał mi, że jego siostra zobaczyłą swojego męża dopiero na weselu. Mówił, że ich rodzice się bardzo postępowi i siostra mogła rozmawiać z przyszłym mężem przez telefon. Jego kolegi – Hindusa siostra nie miała tej możliwości. Wyszła za mąż za chłopaka wybranego przez rodziców, którego nigdy nie widziała i z nim nie rozmawiała.

W lokalnych gazetach jest mnóstwo ogłoszeń matrymonialnych. W większości to rodzice poszukują kandydatów dla swoich dzieci. Podawanych jest wyznanie, wiek, wzrost, wykształcenia (łącznie z miejscem jego zdobycia jeśli było to za granicą), czasem miejsce zatrudnienia, zawody rodziców, wysokość pensji, żywieniowe nawyki (vege), znane języki.

Niektórzy rodzice zachwalają swoich synów w osobliwy sposób:

handsome like a Hindi movie star – przystojny jak gwiazda filmów Hindi.

fair and slim – jasny kolor skóry i szczupły,

tall and well build – wysoki i dobrze zbudowany,

handsome boy, look like upright Cop of a Hindi Movie – przystojny chłopak, wyglądający jak policjant z filmów Hindi,

clean habits – tu nie wiem jak to rozumieć, czy to że sprząta po sobie, czy np., że nie pluje i charcze???

innocent divorcee – rozwodnik (nie z jego winy rozwód),

Poszukiwani kandydaci powinni spełniać wymogi wykształcenia, statusu materialnego, czasem określany jest wymagany wzrost i waga, jasny kolor skóry, zarobki, własny dom. W wielu ogłoszeniach jest informacja, że kasta nie ma znaczenia. W przypadku rozwodników i wdowców/wdów także dzieci z poprzednich związków nie stanowią problemu.

Niektórzy rodzice podają, że poszukują kandydatów dla jedynej córki/syna.

Pytania o status małżeński są na porządku dziennym. Bycie niezamężnym/nieżonatym, szczególnie po 30 tce jest tu mało spotykane. Sama zwykle się nie przyznaję do bycia singlem 🙂